Savehsara - ساوه سرا Forums-viewtopic-تبحر در استخدام و گزینش

jalalfirozi

در کشور ما کمتر کسی وجود دارد که به او بگویی بیا پشت فلان میز بنشین و کارت این باشد که روزانه این تیپ اوراق را امضا بزنی و نهایتا چند پیگیری تلفنی و سر برج هم حقوق و مزایا و او –حداقل- دست به انقلاب گفتاری نزند. البته به عقیده بنده علت پیشامد چنین سیستمی از بابت طویل و عریض کردن سازمان و دیگری متوالی بودن سیستم ارباب رجوع در سازمانها است.
( در نوشته ای که برای سال جدید داشتم جای موازی و متوالی را به اشتباه نوشتم)
هر سازمان وظایف و عملکردهای خاصی دارد. برای تسهیل در انجام و به ثمر رسیدن این اهداف، تفویض اختیار و تقسیم مسئولیت انجام می گیرد. اما اگر این تقسیم و تفویض از مرز معینی بگذرد، جواب معکوس می دهد. به جرات می شود گفت که – متاسفانه – شخصی در کشور نیست که به یک دستگاه و یا سازمان – به خصوص دولتی- مراجعه کند و کارش به سرعت پیش برود. روال کار هم به اینگونه است که از این اتاق به آن اتاق. آن هم برای چه؟ فقط برای یک امضا. حال اگر در یک اتاق، شخص نباشد چه؟ هیچ. یا مثلا یک فرد معمولی برای کاری معمولی به اداره مراجعه می کند؛ در همان پرسش اول که می کند ارجاعش می دهند به مدیر سازمان تا یک امضا بگیرد. حال اگر مدیر در جلسه ( ای کاش من هم می دانستم که جلسه برای رفاه ارباب رجوعان است یا ارباب رجوعان برای رفاه جلسه) باشد چه؟ و صحنه های دیگری که با توجه به تجربه ام که از کار با کارمندان دولت در یک سازمان بنام داشتم که خود رساله ای است. و هدف من از این پاره نوشته ها تمرین برای یک مقاله درباره مدیریت نه گفتن ایرادها بدون دادن نظر برای تسهیل امور.
بگذریم. باید موجز بنویسم که در مراجعه های بعدی، مطالب به طور کیفی در ذهنم تداعی شود نه کمی.
فکر می کنید استخدام در کمپانی های معظم چگونه است؟ اگر بخواهند یک مدیر رده بالا و عالی مقام برای سازمان انتخاب کنند، به او نیم کیلو کاغذ می دهند تا شماره شناسنامه مادر بزرگش را هم در آن با خطی خوش قید کند؟
آزمون های استخدامی این شرکت ها فوق العاده است. البته تعداد اندکی بیش از آنها مشخص نشده. مثلا اگر یک کمپانی بزگ بخواهد مدیر عامل و یا مدیران عالی مقام انتخاب کند، او- آنها- را به یک شام دعوت می کند. روی میز را با تزیین می کند. برای رد شدن آن فرد کافیست که قبل از میل کردن غذا، مقدار کمی نمک به آن اضافه کند. اگر پشت گوشش را دید، مدیریت آن شرکت را هم می بیند. حالا چه در صنعتی شریف درس خوانده باشد یا کمبریج و غیر. پاسخ هم مشخص است. تحلیل هم درست است. چطور وقتی که غذا را نچشیده به ان نمک اضافه می کند. یعنی قبل اینکه مشکل باشد، مشکل می سازد و عملکردها را بیجا با هم در میآمیزد.
یا مثلا سوالی از آنها پرسیده می شود که وادار به فکر کردن شوند. اگر به چپ نگاه کنند، انسانی متفکر و عقلایی هستند که معمولا به درد برنامه ریزی می خورند و اگر به راست نگاه کنند،انسانی احساسی هستند که معمولا به درد کارهای اجرایی میخورند. ( این از کارهای میتز برگ در برگ در هنگام استخدام در کارخانه بود تا افراد را با توجه به توانایی شان به کار بگیرد. نه سفید کردن مو در فلان رشته و ... )
و یا مثلا یک عکس به فرد می دهند و می گویند نظرت را در مورد عکس بگو.
مثلا عکس یک مرد که با گاو آهن سه چهارم یک زمین را شخم زده و دارد به غروب آفتاب نگاه می کند. مبنای استخدام شدن یا نشدن، پاسخ فرد – اگر بر اساس عقل باشد- می شود نه پسر خاله و دایی و پارتی و بقیه حرف و حدیث ها.

***
امروز که تو مسجد بودم یک طرحی ذهنم رو قلقلک داد. بجای اینکه به فردی که قصد استخدام دارد بگوییم یک کیلو مدارک بیاور و نیم کیلو هم کاغذ پر کن، چند طرح برای استخدامش طراحی کنیم.
مثلا بگوییم که بایست و بعد پاهایت را به هم بچسبان. چهار حالت بیشتر بوجود نمی آید. یا هر دو پا را با هم به یک نقطه مرکزی بین دو پایش می اورد. یا پای چپش را به بغل پای راست می چسباند. یا پای راستش و نهایتا یا اینکه اول کمی تردید می کند و بعد از مکثی تفکر، یکی از حالت های بالا را انجام می دهد. بالاخره هر کدام را انجام دهد، یک نشان روانشناسی دارد. ( مثل نگاه کردن به چپ یا راست) که از روی انجام آن می توان به نتیجه ای رسید.
دوم اینکه یک کاسه پر از کاغذهای رنگی جلویش بگذاریم. بار اول بگوییم فقط یک رنگ را بردار. بار دوم بگوییم دو رنگ را بردار. و تا تعداد مشخصی جلو برویم. حتی می توانیم از لفظ "آنکه رنگی دوستش داری" و یا " آن رنگی که از ان متنفری" استفاده کنیم تا اطلاعات بیشتر و یا بهتری بدست آوریم.
حالا که این مطلب را می نویسم، مطلب جدیدی ذهنم را قلقلک می دهد. مثلا طراحی آزمون دیگری بعنوان آزمون سوم.
یک صحنه پر جزئیات را طراحی کنیم و بعد از فرد بخواهیم آنچه دیده را بنویسد. از این طریق می توانیم متوجه شویم که او به چه جزئیاتی اهمیت می دهد. البته مشخص است که وقتی می گوییم بنویس افضل تر از بیان است. چون فرد مکتوب می کند و از خط زدن های او می توان این استنباط را کرد که مثلا اگر خط زد هایش بسیار است، احتمال اختلال اطلاعات در ذهنش و یا کم بودن ظرفیت حافظه موقتش بسیار است. این صحنه هم می تواند از پخش چند دقیقه از فیلم تا طراحی دکور و حتی بردن فرد به یک اتاق و خواستن یک توصیف از آن اتاق. البته به نظرم می توان این آزمون را برای مدیران رده بالا ارتقا هم داد. مثلا همین توصیف را به انها بگوییم که راهروی که از ان رد شدید را بیان کنید. ( مدیریت با طعم شناسایی مو دیر از مدیر!)
آزمون دیگری هم می شود طرح کرد که ...
مثلا به فرد بگوییم دو خودکار داریم و با انها می خواهی کلمه " دوستت دارم عزیزم" را برای عزیز ترین شخصی که در زندگی ات است بنویسی. یکی از آنها رنگی دارد که آن معشوق از آن متنفر است. دیگری رنگی است که محبوب آن عزیز است. اما آن خودکاری که رنگ موافق میل محبوب را دارد، فقط چند حرف می نویسد. اما خودکاری که از رنگ آن متنفر است، محدودیتی در نوشتن ندارد. شما کدام را انتخاب می کنید. که مسلما جواب هر چه باشد، یک نشان روانشناسی دارد
یا آزمون دیگر که به احساسات فرد پی ببریم. و ان اینکه از او بخواهیم بهترین شعری که خوانده و یا شنیده را بنویسد.
و ...
پ. ن : خداوندا یک عدد روانشناس امین، خبره، خوش مشرب،کاربلد،وطن دوست، دارای اعتماد به نفس و مشتی را برای جواب این سوالات وارد زندگی ام کن!