مشکل است که بخواهی همچو یک عقاب بلند پروازی کنی اما در خدمت بوقلمون باشی
به تحریر اینجانب : تا وقتی که گمرک با تعرفه اش، بنز 15 میلیونی را 100 میلیون بدست خریدار می رساند هیچگاه نباید از ایران خودرو انتظار نوآوری داشته باشیم. چرا که نهایت نوآوری آن پرشیا 18 میلیونی می شود. بنز الگانس کجا و پرشیا کجا!
بازار جهانی عرصه رقابت های تنگاتنگ است. تا وقتی که دستگاه های ما وابسته به دولت باشند، دیدگاه این می شود که چه کار بکنند و چه نکنند، حقوقی به خانه شان خواهند برد. یک کارمند دولت در یک ارگان مهم در طول 30 سال خدمت خود چه تعداد نظر و ایده برای پیشرفت سازمان ارائه می کند؟ اگر نظری داده شود چه تضمینی است که "مو دیر"* آن را به نام خودش به گوش مقامات ارشدی سازمان نرساند؟ اگر هم طرح داده شود و سودآوری بدنبال داشته باشد چند درصد سود به کارمند یا کارگری که نظر و ایده داده، تعلق می گیرد؟ بستر برای ایده دادن در ادارات دولتی و غیر دولتی در کشورمان چقدر آماده است؟ خدمت و وظیفه اتاق های فکر ادارات چیست؟
"مو دیر" moo dir : در ایران به فردی کت و شلوار پوش گفته می شود که نظارت مستقیم بر امور یک سازمان دارد. درجه و مهارت آن از دیر آمدن او مشخص می شود. به این گونه که هر چه دیر تر بیاید، ارشد تر است. گفته می شود این فرد در کشورهای توسعه یافته "مدیر" خطاب می شود
تاریخ: دوشنبه 6 اردیبهشت 1389 - 10:02 عنوان: پاسخ به «عقاب یا بوقلمون»
مديريت كل انجمن‌ها
عضو شده در: 2 فروردین 1389 پست: 3473 محل سکونت: IRAN
امتياز: 87705
مرسی از بیان دیدگاهت و دغدغه ای که در این رابطه داری.
مطمئنا مسوولین بیش از ما می دانند که این راهی که در صنعت و اقتصاد در پیش گرفته اند به سوی نا کجا آباد خواهد رفت اما چه سود که درهای انتقاد را 60 قفله کرده اند و گوش شنوایی ندارند. متاسفانه بقدری آمار دروغ سطح به سطح مدیران تحویل بالایی می دهند که حد ندارد که بنده عینا این مساله را در صحبت های آقای احمدی نژاد دیدم زمانیکه به شرکت ما آمده بود از من سوال کرد آیا این چیزهایی که در مانیتورها وسیستم کنترل به من نشان می دهید واقعا در حال کار است یا تنها یک نمایش است که نشان می دهد میزان کلاه گذاشتن حتی در این رده چقدر افزایش یافته و چقدر این شخص را نقره داغ کرده اند که این سوال را می پرسد. در رابطه با واردات و باندهای آن هم که نگو چون بنده عضو اتاق بازرگانی و صنایع استان هستم و تا حدودی از وضعیت مطلعم. واقعا اوضاع وا اسفاست.
تا وقتي كه كسي حسابي با جان و دل دست به سياه و سفيد نزنه و در رشته و حرفه خود تحركي جدي نشان ندهد و اثري زنده خلق نكند و زحمتي بسيار متحمل نشه و هنر و ابتكاري ازخود نشان ندهد،تغيير مثبت حاصل نمي شود. نا برده رنج گنج ميسر نمي گردد، مزد ان گرفت كه جان برادر كار كرد فقط با كار و فعاليت تك تك افراد پيشرفت حاصل ميشود و طرح خامي تكميل مي شود و شكل عالي بخود مي گيرد ، با تعكيس و فرافكني هم چيزي تغيير نمي كند عوامل تغيير و پيشرفت احساس مسئوليت تك تك افراد و حوصله و تحمل مراحل كار و پروسه زماني پديده صنعتي است. امروزه مسير همه پيشرفتهاي جهاني از كانال مشاغل و تخصص شغلي و دانش شغلي در بعد تئوري و عملي عبور مي كند ، بنا بر اين واقعيت اموزش شغلي و فني و حرفه ايي مهمترين شاخصه پيشرفت ملل بحساب مي ايد
كشورهاي صنعتي هم با كار و تلاش و با همون ماشين هاي اوليه و قراضه شون كارشون رو شروع كردند و با كار پيگير انرا تكامل بخشيدند. در طول اين صد و خورده ايي سال بعد انقلاب صنعتي تونستند به نقطه فعلي برسند ، انها حتي اموزش خودرا در زمان انقلاب صنعتي از همون تجارب شغلي روزانه شون بدست مي اوردند و به مرور از تجارب ملل ديگر هم بهره گرفتند و همه اين مجموعه تجارب را مدون كردند و به شكل دفتر و دستك كلاس امروزي منظم كردند...... همين حالاش هم بايد دائم كار كنند تا طرحهاي صنعتي شان تكميل شود تا رقبا از انان پيشه نگيرند. همه جا اسمون يك رنگه، مرغ همسايه هم غاز نيست. اين نواقصي كه فرموديد با اموزش فني ، حرفه ايي و تخصصي در مدت زماني خاصي قابل حل است وگرنه يك شبه هيچ كشوري به رشد و تكامل و پيشرفتي نرسيده. از سر بالايي بالا رفتن هميشه سخته ولي به قله بايد انديشيد تا رفتن راحت تر شود و به قله رسيدن صبوري و تحمل هم ميخواد.
هدف گذاري در برنامه هاي سالانه سازمانها هم راهي است كه كمك مي كند تا همه اعضاء طبق استانداردها و توقعات مورد نظر حركت و رشد كنند و به مرور مثل كشورهاي ديگر عادت كنند كه رفتارهاي شغلي بهتر و كالاها و خدمات با كيفيت بهتري را ارائه دهند، تا كشور ما هم سري از سرها در اورد، روند پيشرفت صنعت به كار و تلاش و استقامت كاري، اموزش و ابتكار و خلاقيت و مديريت زمان، خود گرداني و احساس مسئوليت فرد فرد و برنامه ريزي هاي كلان مطابق استاندارد جهاني و حوصله مردم وهم مسئولان بستگي دارد. كار را هم ان كرد كه تمام كرد، كار نيمه كار ه و ناقص اسباب دردسر ميشه و اين عادت وقتي عوض ميشه كه بينش تك تك افراد دلسوزانه شوند و هر كس در هر جا كه كار ميكند احساس مسئوليت بكند و در رشته و حرفه خود هميشه دنبال اموزشهاي نوين باشد و بقول معروف از قافله عقب نماند
تاریخ: سه‌شنبه 14 اردیبهشت 1389 - 22:47 عنوان: پاسخ به «عقاب یا بوقلمون»
کاربر نیمه فعال
عضو شده در: 23 دی 1388 پست: 230
امتياز: 8550
بنام خدایی که در همین نزدیکی است
آقای علی آبادی عزیز، سلام!
در این چند سطر قصد موضعه گیری عیله نوشته تان را ندارم. قسمتهایی را نیکو می دانم و قسمتهایی را دارای کاستی می بینم. مثلا اینکه عقیده دارید "فقط با کار و فعالیت تک تک افراد پیشرفت حاصل می شود و ... ". اگر نیک اندیشه کنید خواهید دید که منظور بنده، موضوع کار کردن و نکردن نبوده. بلکه مهمتر از آن و مسئله "چگونه کارکردن" بوده. که البته مشخص است که تکیه این جانب بر "چگونه کار کردن"، نحوه مدیریت است. شروع و حال کشور های توسعه یافته را قبول دارم. اما نظر شما درباره شروع و حال کشورمان چیست؟ درست است که آنها چند صد سال است که شروع کردند و ما سی سال؛ لکن برهه چند صد ساله آنها برهه ظلماتی بوده و برهه عصر حاضر برهه انفجار علم است. اگر در آن چند صد سال مکثی- مثلا پنج ساله- از سوی آن کشورها رخ می داد، خلل چشمگیری در پیشرفتشان ایجاد نمی شد . اما اگر حالا کشوری حتی پنج ماه مکث کند، سالها باید دوندگی مضاعف کند تا جبران نماید.
البته که باز هم تاکید می کنم که منظور بنده علم مدیریت است. فقط کافیست تا نگاهی به کمپانی های معظم ماشین سازی از قبیل BMW و لامبورگینی و فراری و فورد ... بیندازیم. چند سال است که شروع کرده اند؟ در چه عصری؟ عصر صنعت یا جاهلیت؟ ما چند سال است که شروع کرده ایم؟ نهایت تولیدمان چه بوده؟ آیا قابلیت رقابت جهانی دارد؟
با یک داخل پرانتزی تخل موافق هستید؟ مسلما نام اتومبیل پژو RD به گوشتان خورده. اما می دانید علت این نام گذاری چه بوده؟
در چارت بندی سازمان،بخشی بنام R&D وجود دارد. می دانید R&D یعنی چه؟ یعنی Research and Delevopment. معنی این واژه را می دانید. یعنی تحقیق و توسعه. حالا به نظر شما این تحقیق و توسعه است که موتور ماشینی که بیش از نیم قرن در کشور است و از رده خارج شده است را در اتاق ماشینی دیگر قرار دهیم؟
بنده قصد تخریب و سیاه نمایی ندارم. هدف خود را هم دست یابی به این قبیل پاسخ ها گذاشته ام. اینکه دستگاه های بسیار بسیار عریض و طویل داریم اما از پاسخگویی به کوچکترین امر ارباب رجوعان عاجزند. این درد نیست؟ این ننگ نیست؟ این خیانت به پول عمومی مردم نیست؟
بگذار یک سوال نیشدار – اما بدون مخاطب- هم مطرح کنم. از سوی ریاست جمهور نطق شد که قصد دولت است تا زمینه ای ایجاد کند که افراد در شغل محبوب خودشان فعالیت کنند.
سوال این است که مگر این طرح در قانون اساسی نیست؟ و اینکه چه چیزی مانع تحقق آن تا به امروز شده؟ آیا این بروکراسی – که آفت کشورمان شده- یکی از این عوامل بازدارنده نیست؟ آیا یکی از راهکارهای حذف بروکراسی – که در ایران بازده منفی داشته- هرس ادارات دولتی و دادن اختیار به مسئولین رده پایین نیست؟
بهرحال از لطف و شکیباییتان در خواندن این وجیزه بسیار ممنون و سپاسگذارم
شما نمی توانید در این بخش موضوع جدید پست کنید شما نمی توانید در این بخش به موضوعها پاسخ دهید شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش ویرایش کنید شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش حذف کنید شما نمی توانید در این بخش رای دهید شما نمیتوانید به نوشته های خود فایلی پیوست نمایید شما نمیتوانید فایلهای پیوست این انجمن را دریافت نمایید
