فکر نمی کنی ومی گذرد،می گذرد وفکر می کنی...
به از دست رفته ها ،به دنیایی که داشتی ،به قدم هایی که آهسته بر میداشتی ،
به فرصت های طلایی،به تلاش های واهی ،به دلبستگی های دنیایی،به خودت.

"همیشه زود دیر می شود "، در انتظار دقیقه ی 90نشسته ایم وشاید هم وقت اضافه!
گاهی شانس نصیب می شود ولی نفسی برای دویدن عرض زمین نیست .
دلیل چیست؟!امید به داشتن دقیقه های پایانی یا شیرینی پیروزی در این لحظه ها؟!!!
هر چه به انتها نزدیک تر،تلاش بیشتر
اما شکست!نقطه ی عطف ماجراست که امید را می راند.
تلاش در وقت های اضافه!!!معنا نخواهد داشت وقتی همه چیز به پیروزی ختم نمی شود.
آنگاه حتی ثانیه ها رااز دست نخواهیم داد اگر بدانیم ،زمان همیشه ازآن ما نیست.
باید رقیب ثانیه هابود،چون شتاب لحظه هارا گریزی نیست!
به دلخوشی های پوچ و زودگذردلبستن ، یعنی ساختن سرعت گیری برای ادامه ی زندگی!
ساختن خوب نیست وقتی مانعی باشد برای هدف.
آینده را سیاه می سازیم و زمان را بی انتها...
چشم ها رازیبا می سازیم ودیدها را زشت.

به دنبال خط زیباییم نه جمله های به یاد ماندنی...
در پی آنیم که اولین باشیم نه بهترین.
می گذرد زمان ،به انتها می رسیم به همان وقت اضافه ای که دل خوش کرده ایم که ناگهان...
سوتِ پایان.
با دستهایمان،به گذشته ی خالی چنگ می زنیم وچیزی به دست نمی آوریم جز افسوس!!!
وچقدر دیر می فهمیم که زمانی برای جبران نیست!