Savehsara

Aliabadi

لباسهای محلی ساوه و روستاهایش

دوستان عزیز در این تایپک تلاش بر این است نوع پوشش محلی ساکنان ساوه و روستاهایش را از زمانهای قدیم تازمان حال نمایش دهد. یعنی نوع پوشش و رنگ و طرحی که مردم در قدیم بیشتر بکار میبرده و یا در زمان حال در بعضی روستا ها هنوز به چشم میخورد.

با توجه به منابع عکس محدود. از دوستان علاقه مند خواهش می کنیم ما را در این امر یعنی نمایش عکس ( با شرط تار کردن چهره افراد ) یاری فرمایند. البته خواهش اکید دارم با حذف چهره ( جهت احترام به افراد و احترام به هویت و شخصیت افراد) فقط نوع لباسها و پوشش هایی که در ساوه و روستاهایش استفاده میشده نمایش داده شود .دوستان عزیز با برنامه پرینت بسادگی می توانید قبل از نمایش عکس ها بشکل ساده و طبیعی چهره افراد را مات و تار بفرمائید تا چهره فردی دیده نشود . زیرا هدف این تایپک خدایی نخواسته این نیست که فردی را برنجانیم. باز هم خواهش اکید دارم از نشان دادن چهره افراد در عکس ها کاملا خودداری فرمائید.

زیرا این تایپک قصد دارد ارزش و جایگاه فرهنگی لباسهای محلی و فرهنگ محلی ساکنان ساوه و روستاهایش را بهتر بشناساند و نسل جدید را با بخشی از فرهنگ دیرینه و گذشته غنی و زیبای مردم ساوه و روستاهایش و فرهنگ فولکلورش که دارد بکلی فراموش میشود آشنا نماید.

با هجوم فرهنگ مدرن لباسهای محلی بعنوان بخشی از فرهنگ جمعی و ملی در حال فراموش شدن هستند. البته گاهی شاهد فعالیت های مفیدی از سمت صنایع دستی هستیم و امیدوارم این فعالیت در زمینه فرهنگی و هنری بیشتر و بشتر شود.

در اینجا تلاش بر این است با امکانات و داده هایی که بدست میاید. ببینیم قدیم مردم لباسهای خود را با چه مواد و رنگها و چه سلیقه های اجتماعی و فرهنگی و معنوی تهیه می کردند؟ لباسهای محلی گوناگون چه مزایایی و راحتی و کاربردهای روزانه داشته اند؟ لباسهای محلی قدیم در واقع یک اثر هنری و نساجی نیز محسوب می شد ند و بعنوان کاردستی و هنری و سنتی مملو از هنر هایی مانند گلدوزی و طراحی و برشهای مختلف تکه دوزی و ملیه دوزی و راحتی نیز بوده اند.

بزرگترین خصیصه لباسهای محلی این بود که بوسیله مردم بومی اغلب بدست خودشان و از محیط زندگی بومی خودشان تهیه می شد . از پلاسیتک خبری نبود و اغلب از نخ و کتان و پارچه چلوار و مخمل درست می شده و مناسب اب و هوا و جغرافیای هر مکانی بوده. افراد بومی انزمان خود یک پا نساج بوده و در حرفه نساجی از تسلط و هنرنمایی خوبی برخوردار بوده اند. متاسفانه هنر و حرفه نساجی بتدریج در حال از بین رفتن است. ببینیم چه اتفاقاتی افتاد هنر نساجی دچار رکود شد؟ ایا راهی وجود دارد این هنر را دوباره با توجه به نیاز همیشگی پوشاک به روز کرد و طرحهای هنری لباس روزانه خوبی از نماها و رنگ و طرح محلی ساخت و بعنوان یکی از مهمترین هنر ایرانیان تجدید حیات نماید؟ البته طراحان و کارشناسان لباس و هنر و رشته صنایع دستی با توجه به تکنیک و دانش و تجارب خویش میتواند در این مسیر یک دلگرمی خوبی برای نسل جوان و علاقه مند در این رشته ها باشد تا به هنر نساجی به روز شده جانی تازه دمیده شود و تحقیقات لازم در این رشته ها بیشتر رونق یابد تا نیازهای داخلی پوشاک در داخل بدست کارشناسان این رشته و خود مردم تهیه شود. اگر به عکس های گاندی توجه نمائیم می بینیم ایشان همیشه یک دوک نخ ریسی در دست دارند و مرتب در حال نخ ریسی هستند . گاندی با این دوک نخ ریسی به هندیها اموخت از اسارت کمپانی های خاری نساجی رها شوند و خود لباس مورد نیاز خویش را تهیه نمایند. قدیم هر مادر بزرگی یک دوک در دست داشت و وقت گرانبهای خویش با هنر خویش صرف درست کردن دهها فراورده دستی و نیاز زندگی روز می کرد و برای خانواده اش مایه افتخار و عظمت و بی نیازی به غیر بود.

امروزه این امکان وجود دارد با توجه به دانش پژوان رشته هنر و رشته نساجی دوباره برای ساکنان بومی طرحهای ساده کارگاهی تولید فراورده های نساجی تدوین شود تا هنر نساجی بین عموم مردم دوباره پا بگیرد و مهمترین اقدام بردن هنر نساجی به مدارس بشکل کاربردی و عملی است . تا کودکان و نوجوانان از همان سنین با این هنر همدم شوند. با این اقدامات شاید با ارائه طرحهای لباس با الهام از لباسهای محلی و رنگ و نمای ان با توجه به نیاز روز به خودکفایی فرهنگی پوشاک کمک ایی شود و بخش پوشاک بی نیاز صادرات خارجی شود. ایا این هنر بزرگی و شاهکار هنری نیست به نو نهالان و بانوان ایرانی طریقه بافتن مخمل در رنگهای زیبا در مدارس اموخته شود و روزی جزوء برنامه درسی شان باشد؟ مجلات مربوط به هنر و دانش نساجی ارزش و جایگاه و زیبایی مخمل و ابریشم را می شناسند و تولید مخمل و ابریشم شاید روزی بتواند بخش مهمی از صادرات را تشکیل دهد. همانگونه که می دانیم هندوستان در تهیه پارچه های نخی رنگی و ابریشم همچنان فعال است و بخشی از صادرات این کشور را این مواد تشکیل میدهد و سالانه منابع ارزی فراوانی از این مسیر عاید این کشور میشود. زیرا هندی ها صنعت دستی یعنی نساجی خویش را همچنان حفظ نموده اند.

گسترش هنر نساجی و حمایت از این صنعت و حرفه با کمک نیروی جوان و هنرمند در این امر مهم یکی از آرزوهای قلبی ماست . تا نیاز تولید پوشاک و نساجی بوسیله مردم ما با الهام از ذوق و هنر انها رونق بگیرد و حتی روزی هنرمندان و طراحان لباس و نساجان ما در مقامی باشند که زیبا ترین لباسهارا باطرح و شکل فرهنگ زیبای ایرانی با بهترین مواد نخی و مخمل و کتان محلی به کشورهای مختلف صادر نمایند. باآرزوی موفقیت برای همه کوشندگان در این امر مهم .