آن گاه که برای تو می نویسم

در باغچه ی دلم، آن گلی که بی یاری فصول شکوفا می گردد، می روید.

عشق...آری عشق!
عشقی که مرا همدوش گریه ها و هم شانه ی خنده هایت می سازد.
عشقی که
در تف تلخ تنهایی هایت می نشینم و در شب گریه های بی کسی ات می گریم
عشقی که
به همراه شکست هایت می شکنم
پا به پای شادی هایت می شورم
و با تماشای خوشبختی ات، دلکم پایکوبان می شود و دست افشان شِکر نوشان می شود و شُکر گویان
همان عشقی که مرا هماره بر آینده ات بیمناک دارد و لرزان
اما امیدوار
آن گاه که برای تو می نویسم
به عشقی ایمان میآورم
فراتر از انسان
و فروتر از خدا
عشق من و تو
در روزگاری که تمامی دنیا نمیتواند لبخندی را برلبانم بنشاند درک درست و فهم ژرف تو از
عشق و زندگی و شکست و خوشبختی
که به تغییر شگرف تو انجامد و لحظه لحظه ی زندگیت را سرشار از نعمت؛
آگاهانه عشق ورزیدن
آگاهانه شادمانی کردن
آگاهانه شکست را پذیرفتن
آگاهانه صبوری پیشه کردن
آگاهانه گریستن و لبخند زدن
و در نهایت آگاهانه زیستن و آگاهانه زندگی را به آغوش کشیدن.