حضرت رقيه

آمدي وشد خرابه غرق نور
خانه ام شد محفل انس حضور

تشنه يك جرعه آغوش تو ام
گرچه مي دانم سيه پوش تو ام

تا كنم شرح فراغ اي نازنين
روي پاي ناتوان من نشين

بعد تو يك رنگ شد روز و شبم
رخت بسته رنگ لبخند از لبم

تا اسير قوم گمراهي شديم
درپی تو هر طرف راهي شديم

پايمان آزرده شد از خار راه
تازيانه سهم ما شد بي گناه

روز و شب در راه كوفه تا به شام
يك دمي آسوده شد بر ما حرام

يك شب از محمل فتادم ناگهان
هيچ كس آگه نشد از كاروان

مثل مرغي در پی صياد خويش
مي دويدم با دو پاي ريش ريش

كاروان شد در ساهي نا پديد
ناله ام را كاش زينب مي شنيد

پاي مجروحم مرا ياري نكرد
هيچ كس در حق من كاري نكرد

تا تلاش من به نا كامي رسيد
سر نهادم روي زانو نا اميد

ناگهان دستي به روي شانه ام
دور ميزد همچنان ﭙروانه ام

گفت ياس مهربانم غم مخور
دختر شيرين زبانم غم مخور

سرو قامت بود اما خم شده
مثل روياهاي من درهم شده

هر دو دست مهربان را باز كرد
مثل گل پا تا سرم را ناز كرد

چادرش را بر سر من مي كشيد
گونه هايم اشك او را مي چشيد

مثل زينب بود لحن صحبتش
روي پهلو بود دست رحمتش

با سر انگشتش سرم را شانه زد
آتش اندر خرمن پروانه زد

تا در آن آغوش بيتابم گرفت
هم به لا لايي او خوابم گرفت

او جوان اما صدايش پير بود
شعر لا لايي او دلگير بود

لاي لايي لاي لايي دخترم
لاي لايي ياس نيلي پيكرم

لاي لايي شاخه نيلوفرم
سوخت از احوال تو خاكسترم

لاي لايي مرغك افسرده ام
لاي لايي ياس سيلي خورده ام

لاي لايي بلبل خونين جگر
شد فراموشم غم ديوار و در

ساعتي مانند گل بوئيدمش
از شما هم مهربان تر ديدمش

مهربان اما رخش پژمرده بود
ماه نيلي بود سيلي خورده بود

زير چتر چادرش پیچيده بود
عطر سيب و بوي خون و بوي دود

ناگهان از كوفيان مردي رسيد
وان هزار از آشيان من پرید

او رسيد و تا زيانه بر گشود
كاش آن دم مادرم آنجا نبود