به غم کسی اسیرم که ز من خبر ندارد

که هوای دل بریدن هوس سفر ندارد

برو ای طبیب حاذق تو برش تازه کاری

صد دوای تو چو لختی نگهش اثر ندارد

دلم از کسی شکسته است که تمام عمر حتی

یاد او برای یک دم ز سرم گذر ندارد

نه دلم توان بریدن نه که وصل مژده من

دل مستمندم ای جان بی وجودت پر ندارد

بلبلم که بی صدایت دل خواندنم نباشد

آتش دوری تو گل دل خشک و تر ندارد

در هوای دوری تو جان بسی فسرد و پژمرد

مگر این فراق عشاق اولش آخر ندارد؟

با گذشتنت بریدی بال پرواز و رهایی

دلکم شوق پریدن زین قفس دگر ندارد

گله کم کنم که دیگر سینه ام توان ندارد

نه، دگر دل و دماغ جنگ با قدر ندارد