مشق عشق



چه زیبا عادت کرده ام به مشق عشقت

که ببرد اینچنین هوش از سر من



چنان در جستجویت خراب گشتم

که کس را نباشد اندک خبر من



بگفتم شمع شوم چو پروانه بیایی

افسوس که نیامدی و تمام شد اثر من



بگفتم خاک شوم پا گذاری بر دوچشمم

نمی دانم چرا بر باد شد خاکستر من



بگفتم به ساحل روم در پی جای پایت

دریغا که موج ها نبودند رفیق سفر من



رد پایت گم می شد در رقص امواج

ساحلِ آرام بود و موج و چشم تر من



تمنا کردم که شوم همچو عقابی

ولی در خیال هم شکست بال و پر من



می خواهم با خون برایت نامه نویسم

که قلم مدهوش شود با گفتن دلبر من



رنگ رخت به نامه نبرم تا بدانی

زرد رخت می کند خون به جگر من



چه زیبا مشق عشقت را می سرایم

که با عشق گویم تویی تاج سر من



شعر : جلال فیروزی