پنج شنبه 9 فروردین 1403

   
 
 پرسشهای متداول  •  جستجو  •  لیست اعضا  •  گروههای کاربران   •  مدیران سایت  •  مشخصات فردی  •  درجات  •  پیامهای خصوصی


فهرست انجمن‌ها » مباحث متفرقه » به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند

ارسال موضوع جدید  پاسخ دادن به این موضوع   تشکر کردن از تاپیک رفتن به صفحه قبلی  1, 2, 3, 4, 5, 6  بعدی
 به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند « مشاهده موضوع قبلی :: مشاهده موضوع بعدی » 
نویسنده پیام
mahdiss
پستتاریخ: جمعه 17 مرداد 1393 - 06:33    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590

ﺗﻮ ﺷﻬﯿﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﯼ !

ﺁﻧﭽﻪ ﭘﯿﺶ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﺮﺯﻣﺎﻥ
ﺷﻬﯿﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﺍﻟﻠﻬﯽ :
ﺍﺯ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ
ﻭﺍﻟﻔﺠﺮ ﻫﺸﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻭ ﻧﻘﺶ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ
ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪّ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﺑﻮﺩ . ﺑﺮﺍﻯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ
ﻣﯿﻠﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺳﺎﺣﻞ ﺍﺭﻭﻧﺪﺭﻭﺩ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻓﺮﻭ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﯿﺰﺍﻥ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪّ ﺁﺏ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻭ
ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﯿﺮﻯ ﮐﻨﻨﺪ . ﺍﯾﻦ ﻣﯿﻠﻪ ﯾﻚ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ
ﺛﺎﺑﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺟﺬﺭ ﻭ ﻣﺪّ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺩﺭﺟﺎﺕ ﻧﺸﺎﻧﻪ
ﮔﺬﺍﺭﻯ ﺷﺪﻩ ﺛﺒﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﺗﺪﺍﺑﯿﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻋﺒﻮﺭ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﺍﺯ
ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺎﺣﻞ ﻭ ﺷﻬﺮ ﻓﺎﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺯﻣﺎﻥ
ﺟﺬﺭ ﺁﺏ ﺗﻼﻗﻰ ﻧﻜﻨﺪ . ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﺏ، ﻫﻤﻪ ﻏﻮﺍﺻّﻬﺎ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ. ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺪّ
ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺟﻬﺖ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﯾﺎ
ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺩﻭ ﻧﯿﺮﻭﻯ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺪّ ﺩﺭﯾﺎ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻼﻑ ﺟﻬﺖ ﻫﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﻧﺪ
ﻭ ﺁﺏ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍﮐﺪﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ. ﺛﺒﺖ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻯ
ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﺭﻭﻧﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮﺩ ﺧﯿﻠﻰ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻰ
ﮔﺮﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ
ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﭼﻪ ﻣﺪﺕ ﻃﻮﻝ ﻣﻰ ﮐﺸﺪ .
ﺩﺭ ﻣﺤﻮﺭ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﻰ ﻟﺸﻜﺮ ﺛﺎﺭﺍﺍﻟﻠﻪ، ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻯ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻭ
ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ، ﻣﯿﻠﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺏ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ
ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﻌﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﻮﺑﺘﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ
ﻫﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﺰﺭ ﻭ ﻣﺪّ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﯾﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻫﺎ ‏« ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎﺩﭘﺎ ‏» ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ : ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺍﻯ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ
ﻫﺮ ١۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ، ﺩﺭﺟﻪ ﺭﻭﻯ ﻣﯿﻠﻪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪﯾﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻭ
ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺛﺒﺖ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﯾﻢ .
ﻣﺪﺕ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﮐﺎﺭ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ . ﯾﻚ ﺷﺐ ﮐﻪ
ﺧﯿﻠﻰ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﺎﻻﻯ
ﺳﺮﻡ ﺍﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ
ﻧﻮﺑﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺗﻮﺳﺖ . ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ : ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ . ﺗﻮ ﺑﺮﻭ
ﺑﺨﻮﺍﺏ، ﺍﻵﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ ﺷﻮﻡ . ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻫﻢ ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﺭﻓﺖ ﻭ
ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺳﺮ ﭘُﺴﺘﻢ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ
ﻭﻟﻰ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻢ . ﺩﻗﺎﯾﻘﻰ ﺑﻌﺪ ﯾﻜﺪﻓﻌﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ
ﭘﺮﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ . ﺩﯾﺪﻡ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺯ
ﭘﺴﺖ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ. ﺑﭽﻪ
ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ . ﺣﺴﯿﻦ ﯾﻮﺳﻒ
ﺍﻟﻠﻬﻰ ﻭ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﮐﺎﻇﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
ﻭﻗﺘﻰ ﺳﺮ ﭘﺴﺖ ﺭﺳﯿﺪﻡ، ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ
ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺕ ﻗﺒﻞ ﻭ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻯِ ﻗﺒﻠﻰِ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺛﺒﺖ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﺯ
ﺧﻮﺩ ﻧﻮﺷﺘﻢ . ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ ﮐﺎﻇﻤﯽ ﺭﺍ
ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ ﯾﻜﺮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ
ﻣﻦ ﺍﻣﺪ. ﺍﺯ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺻﺪﺍ ﮐﺮﺩ . ﻭﻗﺘﻰ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻢ
ﺑﻰ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : ﺣﺴﯿﻦ ﺗﻮ ﺷﻬﯿﺪ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻯ ! ﺭﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪ.
ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻗﻀﯿﻪ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻰ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺷﺐ
ﻗﺒﻞ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ.
ﻭﻗﺘﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ، ﮔﻔﺖ : ﺧﻮﺩﺕ
ﻣﻰ ﺩﺍﻧﯽ . ﮔﻔﺘﻢ : ﻧﻤﻰ ﺩﺍﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ . ﮔﻔﺖ : ﺗﻮ ﺩﯾﺸﺐ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ
ﻣﯿﻠﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻯ، ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ : ﺑﻠﻪ . ﮔﻔﺖ : ٢۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ
ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﻧﺪﯼ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻯ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ
ﺁﺩﻣﻰ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯿﺶ
ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ . ﺣﻘﺶ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﺎﻯ ﺁﻥ ٢۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺭﺍ
ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﻣﻰ ﻧﻮﺷﺘﻰ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ . ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ : ﭼﻪ
ﮐﺴﯽ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻰ ﮔﻔﺖ : ﺩﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ
ﻧﻜﻦ، ﯾﻘﯿﻦ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺷﻬﯿﺪ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻯ . ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻰ
ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻢ، ﻭﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ
ﻫﻢ ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺑﻮﺩﻩ، ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭘﻰ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ! ﺍﺯ ﻫﻤﻪ
ﻣﻬﻤﺘﺮ ﭼﻄﻮﺭ ﺩﻗﯿﻖ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ٢۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ .
ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﻚ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ
ﮐﺎﻇﻤﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ : ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮐﺎﺭﺕ ﺩﺍﺭﻡ . ﻭﻗﺘﻰ
ﺩﻭﺗﺎﯾﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ، ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ
ﮔﻔﺘﻢ : ﻋﻤﺪﻯ ﻧﺨﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﻠﻜﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺴﺖ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﮕﯿﺮﻡ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ
ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺴﻢ ﺩﺍﺩﻡ ﮔﻔﺖ : ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻭ
ﺣﺴﯿﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﺍﻟﻠﻬﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰﻯ ﻧﮕﻮﯾﻰ . ﮔﻔﺘﻢ :
ﺑﺎﺷﺪ . ﮔﻔﺖ : ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﻣﻦ ﻭ ﺣﺴﯿﻦ ﺩﺭ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﺷﻬﯿﺪ ﮐﺎﺯﺭﻭﻧﯽ
ﺍﻫﻮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺣﺴﯿﻦ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭ
ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﻣﺤﻤﺪﺭﺿﺎ، ﺣﺴﯿﻦ ﺍﻵﻥ ﺳﺮ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ
ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﺰﺭ ﻭ ﻣﺪّ ﺁﺏ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺛﺒﺖ ﮐﻨﺪ،
ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻵﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺑﺮﻭ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻯ
ﺣﺴﯿﻦ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺴﺎﺏ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻰ
ﺯﻧﺪ. ﺗﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺣﺴﯿﻦ ﺑﮕﻮ ﺗﻮ
ﺷﻬﯿﺪ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻯ، ﭼﻮﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﺎﻧﺪﯼ ﻭ ﺑﻌﺪ
ﻫﻢ ﺁﻥ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻯ !
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: جمعه 17 مرداد 1393 - 06:37    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590

ﻭﻗﺘﯽ ﺁﯾﻪ ‏« ﻭ ﺟﻌﻠﻨﺎ ... ‏» ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮐﺮﺩ

ﺷﻬﯿﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﺸﺎﺭﺗﻰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ
١٣۴۵ ﺩﺭ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ . ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺴﯿﺠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ
ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﺳﻦ ٢٠ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﮐﺮﺑﻼﯼ ۵ ﺩﺭ
ﻣﻮﺭﺧﻪ ۶۵ / ١٢ / ١۵ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻰ ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﯿﺪ .
ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﯿﺪ :
ﺷﻬﯿﺪ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﺑﺸﺎﺭﺗﻰ ﻧﻘﻞ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ : ﺩﺭ ﺷﺐ ٢١ ﻣﺎﻩ
ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﺎﻝ ۶٢ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﻰ ﻣﻮﺍﺿﻊ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﻌﺜﻰ
ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺭ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺗﺎ ﻧﺰﺩﯾﻜﻰ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎﻯ ﺩﺷﻤﻦ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﯿﻢ . ﺩﺭ
ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﺗﻌﺠﺐ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﻨﮕﺮﻯ ﮐﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻯ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ،
ﺩﺭ ﯾﻚ ﺳﻨﮕﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﻯ ﻭ
ﮔﺮﯾﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻨﮕﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﺸﻦ ﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﻭ
ﭘﺎﯾﻜﻮﺑﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺗﻨﺪ ﻣﻮﺳﯿﻘﻰ ﻋﺮﺑﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺳﻪ ﻃﺮﻑ، ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﻯ
ﮔﺸﺘﻰ ﻋﺮﺍﻗﻰ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻖ
ﻫﺎﻯ ﺗﻨﺪﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰﺩﯾﻜﺘﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺍﺳﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ .
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﻓﺎﺻﻠﻪ
ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻟﻮ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻯ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺑﺮﺍﻯ
ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﻟﻢ ﺧﯿﻠﻰ ﺷﻜﺴﺖ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ
ﮐﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﺎﯾﻖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ، ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺧﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺁﺏ ﺑﻪ
ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺠﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺁﯾﻪ ﺷﺮﯾﻔﻪ ‏«ﻭﺟﻌﻠﻨﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﻦ
ﺍﯾﺪﯾﻬﻢ ﺳﺪّﺍً ﻭ ﻣﻦ ﺧﻠﻔﻬﻢ ﺳﺪّﺍً ﻓﺄﻏﺸﯿﻨﺎﻫﻢ ﻓﻬﻢ ﻻﯾُﺒﺼﺮﻭﻥ ‏» ﺭﺍ
ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﺸﻮﯾﻢ.
ﻭﻗﺘﻰ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ،
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﻮﯾﻰ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﭼﻮﻥ ﻧﻪ
ﺗﻨﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﺻﺪﺍﯾﻰ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﻰ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺩﺭ
ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ . ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﺭﻭﺯﻧﺎﻥ
ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﯿﺼﺪ ﻣﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﺎﻧﺪﯾﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ
ﻟﺤﻈﺎﺗﻰ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﻋﺮﺍﻗﻰ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭﻟﻰ ﺑﻪ
ﻟﻄﻒ ﺍﻟﻬﻰ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﺣﻀﺮﺕ ﺣﻖ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ
ﺑﻮﺩﯾﻢ .
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: یکشنبه 30 شهریور 1393 - 17:30    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590

«ايران قربانى» روز بیستم تیر ماه سال 1345 در روستای «هندلان» از توابع شهرستان میانه به دنیا آمد.

در همه فعالیت‌های پرورشی دبیرستان دخترانه زینبیه اولین بود و همیشه به دلیل برتر بودنش در جمع دیگر همکلاسی و دوستانش می‌درخشید. درس خواندن و مدرسه رفتن ایران هم مثل بسیاری از نوجوانان هم سن و سالش در تب و تاب جنگ بود. با سن کمی که داشت اما به حال رزمندگان و شهدا در جبهه غبطه می‌خورد.برای همین از آن‌جایی که نمی‌توانست در جبهه حضور یابد، شعر می‌سرود و از هرراهی افکار و رفتارش را به رزمندگان نزدیک می‌کرد.


ایران آنقدر محو جنگ و احوال بانوان رزمنده بود که همانند آنها اغلب به جای روسری، چفیه می‌بست و کفش کتانی می‌پوشید. در روزهایی به شهادت فکر می‌کرد که شهر کوچک میانه حتی یکبار هم بمباران نشده بود. حتی یک بار آلبوم عکس‌هایش را باز کرده و از دوستش پرسیده بود: «کدام یک از عکس‌هایم برای مزارم خوب است؟»، دوستش با لبخند گفته بود:«عکس شهدا را برسر مزارشان می‌گذارند،مگر تو شهیدی؟تو دختری ،دختر را چه به شهید شدن؟» ایران هم در جواب به دوستش گفته بود:« نمی‌خواهم در بستر بمیرم .»دوستش هم عکسی را که ایران با چفیه و به قول خودشان با روسری فلسطینی انداخته بود انتخاب کرد.

مادرش می‌گوید مدتی بود هنگامی که آب به صورتش می‌زد چشمش اذیت می‌شد. برای همین مدتی نتوانست وضو بگیرد. مقداری خاک تیمم به خانه آورد و مقداری از خاک را الک کرد و داخل کمدش گذاشت. علت این کار را پرسیدم و درخواست کرد: «مامان ! اگر لیاقت شهادت داشتم توی این خاک برایم سبزه بکار وروی سنگ مزارم بگذار.»

علاقه او به به مقام و جایگاه شهدا باعث شده بود که در تمام تشییع جنازه‌های شهدای شهر میانه حضور داشته باشد. ایران استعداد خوبی در نوشتن داشت.نه تنها خوب می‌نوشت بلکه آنها را هم برای دیگران بخوبی می‌خواند. به امام علاقه بسیاری داشت و همین موجب شده بود تا درباره ایشان شعر بگوید.

«از حرفش جا خوردم اما طولی نکشید که ایران من در بمباران دبیرستان «زینبیه» به شهادت رسید. تا 40 روز آن تکه خاک سبز باقی ماند.

دبیرستان دخترانه «زینبیه» و دبستان پسرانه «ثارالله» شهر میانه در روز ۱۲ بهمن سال ۱۳۶۵، توسط هواپیماهای متجاوز عراقی بمباران شدند که بر اثر آن ۳۳ دانش‌آموز و یک خدمت‌گزار به شهادت رسیدند.

شهیده ایران قربانی در یکی از دست‌نوشته‌هایش می‌نویسد:

تنها نشسته‌ام برای هنگامی فکر می‌کنم. آن روز که نامه اعمالم در پیش خدایم گشوده خواهد شد خدایا چکار کنم. فکر می‌کنم روز مرگ من است. با چه حالتی‌؟ با چه اعمالی و با چه رویی؟ به طرف خدایم هجرت خواهم کرد. خدا! می‌لرزم، نمی‌دانم از خشم تو به کجا بگریزم.

امیدوارم خشمت را بر من نگیری. خدایا به فکر عمیق فرو رفته‌ام، به فکری از رسیدن به خدا و شناختن عاجز مانده‌ام. فکرم به آنجایی رسیده است که باید به بیابانها بدوم که گودالی بیابم و سرم را به آن انداخته اشک بریزم. وای خدا چه ساعتی خوب و پرشکوه است.جسمم و جانم و تمام وجودم از عشق خدا می‌سوزد. انگار اینکه می‌خواهم به طرف خدایم بروم.

«انا لله و انا الیه راجعون. پروانه‌های عاشق روشنایی به دورم چرخه می‌زنند و من به آسمان سیاه رنگ که نشانه هیچ ستاره نیست و ماه نیز از آن ظاهر شده فکر می‌کنم. انگار اینکه می‌خواهم الآن حسین(ع) را زیارت کنم. انگار اینکه می‌خواهم الان بر قبر زینب کبری (س) بیفتم و ناله و شیون کنم و مظلومیت شهدای کربلا را با فریاد دل در میان کافران و منافقان ثابت بکنم.خدایا، خدایا کیست جز تو، دردهای مرا بدان.

بگذار شهید گمنام باشم. بگذار حقگوی گمنام باشم.بگذار همه به ظاهرم قضاوت کنند ولی
بگذار شهید گمنام باشم. بگذار حقگوی گمنام باشم.بگذار همه به ظاهرم قضاوت کنند ولی در درون خواهم سوخت و آنگاه هم بیدار خواهند شد که خاکستر سوزش از عشق خدایم... .

زمزمه می‌کنم؛ زمزمه‌ای که با سوزش دل و آتش قلبها همراه است.وجودم می‌سوزد. جانم می‌لرزد. انگار اینکه بی‌هوش شده‌ام.انگار اینکه دیگر دوستان مرا نخواهند دید تا روز قیامت الهی،ای خدای بی‌پناهان و ای تنها کلید دلهای خلوت.ای خدا! ای خدای از یاد رفتگان بی‌پناه... .

نمی‌دانم چرا غم‌ها به جانم نفوذ کرده است. نمی‌دانم چرا چنین شده‌ام؛ خدایا قوت بده بر من .خدایا نمی‌دانم، نه نمی‌دانم چگونه شکر این همه نعمت تو را به جای آورم. من عاجزم، من ذلیلم.من کوچکتر از آن هستم که تو بر من اینقدر لطف و کرامت عنایت می‌کنی. خدایا دست مرا بگیر و مرا به اوج انسانیت به اوج کمال، به اوج خلیفه خدا در روی زمین برسان. به آنجایی که جز تو کسی را نبینم و چیزی را نشناسم و همه را فراموش کرده و تنها تو را ببینم.ای خداوند! تو انسان را برتر از فرشتگان معرفی کردی ولی در دنیایی که ما آدم‌ها در آن زندگی می کنیم بویی از انسانیت به گوش انسانها نمی‌رسد.خدایا پیروانت را می‌کشند و زورمندان و چپاولگران بر تختت قدرت نشسته‌اند.

پروردگارا؟ اینجا جهنم است. اینجا جای شهیدان نیست،اینجا جای خوبان نیست، اینجا جای حقیران است. خدایا آیا من آنقدر پستم که تو من را نمی‌بخشی ؟ تو مرا از دنیا جدا نمی‌کنی؟خدایا آیا اینقدر گناهکار هستم که من را در این دنیا نگه داشته‌ای ؟آیا من آنقدر گناه دارم که مرا به پیش خود نمی‌کشی؟ وای بر من، وای بر من اگر چنین باشد.خدایا چرا شهادت را نصیبم نمی‌کنی؟شاید می‌خواهی مرا بیشتر آزمایش کنی؟

پس ای خدای من به من آنچنان ایمان و عقیده و معنویت و علم و دانش و فضیلت و تقوا عطا کن که بتوانم در مقابل آزمایش‌های بزرگ نلغزم و خودم را گم نکنم و تمام کارهایم از روی اخلاص باشد.

خدایا خدایا گناهانم را بیامرز و آنگاه شهادت را نصیبم کن.
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
petroavan
پستتاریخ: دوشنبه 31 شهریور 1393 - 18:15    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

شروع فعالیت
شروع فعالیت

عضو شده در: 6 شهریور 1393
پست: 7
محل سکونت: تهران
blank.gif


امتياز: 175

از دوست عزیزی که این تاپیک را راه اندازی کردند و همچنین از دوستانی که با اضافه کردن یادداشتهای خودشان این تاپیک را پر بارتر کردند، سپاسگزاری می کنم.
ایام هفته دفاع مقدس که می رسد، یاد و خاطر دوستانی که در جنگ تحمیلی از دستشان دادم، به سراغم می آید.
امیدوارم که روحشان غریق رحمت الهی باشد و ما بتوانیم راه واقعی آنها را ادامه دهیم.
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی ارسال email مشاهده وب سایت این کاربر [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: سه‌شنبه 1 مهر 1393 - 23:42    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590







بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: جمعه 4 مهر 1393 - 18:19    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590

ﺷﻬﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮﺵ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﺮﺷﺢ ﻣﻲﻛﻨﺪ :

ﺑﻪ ﺍﻭﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ " ﺷﻬﻴﺪ ﻋﻄﺮﻱ "


۱ - ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﻘﺎﻳﻘﻬﺎﻱ ﭘﺮﭘﺮﻱ ﺭﺍﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺧﻮﺩ ‏(ﺑﻬﺸﺖ ﺯﻫﺮﺍﺀ ‏) ﺩﺭﺩﻝ
ﺧﺎﻙ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﻱ ﺭﺍﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﻫﺎﻱ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺎﻧﺪﺍﺯﺩ .ﺭﺍﻳﺤﻪ ﺩﻟﭙﺬ ﻳﺮ ﻭ ﻣﺸﺎﻡ ﻧﻮﺍﺯ ﻣﻌﻄﺮﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ
ﺧﺎﻙ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﻼﺭﻙ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻣﻴﻜﻨﺪ
ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﺯﻫﺮﺍ ﻣﻲﺭﻭﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻬﻴﺪ
ﻋﻄﺮﻱ.
ﺧﻴﻠﻲﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﺰﺍﺭ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﻼﺭﻙ ﻧﺬﺭ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ
ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻱ ﺍﻭ ﺣﺎﺟﺖ ﻭ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ .
ﺍﻭ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ .
۲ - ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮﺵ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﺮﺷﺢ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻧﻤﻨﺎﻙ
ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻮﻱ ﮔﻼﺏ ﻭ ﮔﻠﻬﺎﻱ ﻣﻌﻄﺮ ﺩﺍﺭﺩ .
ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺭﻭﺯ ﺳﺮ
ﻣﺰﺍﺭ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﻼﺭﻙ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭد

۳ *- ﺷﻬﻴﺪ ﭘﻼﺭﻙ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵﺩﺭ 13 ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ
ﺷﻬﺎﺩﺕ 23 ﺳﺎﻟﮕﻲ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺒﺶ ﺗﺮﻙ ﻧﮕﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺷﺒﻬﺎﻱ
ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺠﺪﻩ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ
ﺍﺷﻚ ﻣﻲ ﺭﻳﺨﺖ ... ﺍﺷﻜﻬﺎﻱ ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﻼﺭﻙ ﺍﻣﺮﻭﺯ
ﺭﺍﻳﺤﻪ ﻣﻌﻄﺮﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺤﺾ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ
ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺵ ﻣﻴﻜﻨﺪ .
ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﻛﻨﻴﺪ . ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﻠﻮﺹ
ﺑﻴﺸﺘﺮﻱ ﭘﺮﻭﺩﮔﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺭﺍ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ
آدرس:ﺑﻬﺸﺖ ﺯﻫﺮﺍ، ﻗﻄﻌﻪ ۲۶، ﺭﺩﻳﻒ ۳۲، ﺷﻤﺎﺭﻩ ۲۲، ﻣﺰﺍﺭ
ﺷﻬﻴﺪ ﺳﻴﺪ ﺍﺣﻤﺪ ﭘﻼﺭﻙ
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: چهار‌شنبه 28 آبان 1393 - 03:04    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590

در سال ۱۳۴۸ وارد نیروی هوایی شدم . در بدو ورود می بایستی یک سری آموزشها را در نیروی هوایی می دیدیم که از آن جمله آموزش زبان انگلیسی بود.این کلاس ها شروع آشنایی چندین ساله ی من با عباس بابایی بود...
ایشان شخصیت خاصی داشتند واز همه متمایز بودند. در آن دوران بیشتر استادان زن بودند از جمله استاد کلاس زبان که یک زن آمریکایی بود.
این استاد زبان برای اینکه فرهنگ مبتذل غرب را رواج دهد،به دانشجویان پیشنهاد شرم آوری داد که، اگر کسی امتحان پایان ترم را ۲۰ بگیرد من یک شب با او خواهم بود. بعد از اعلام نمرات عباس ازهمه نمره اش بیشتر بود او امتحان را ۱۹ گرفته بود. من برگه او را که دیدم تعجب کردم زیرا او یک کلمه ساده را غلط نوشته بود .
و آن استاد هم به عباس گفت: تو عمدأ این کلمه را غلط نوشته ای تا با من نباشی. آنجا بود که من به عظمت روحی عباس پی بردم. ایشان با این کار درس تقوا و عفت و بزرگواری را به دیگران آموخت...

راوی:عظیم دربند سری،یکی از دوستان قدیمی شهید بابایی.
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
soveh
پستتاریخ: پنج‌شنبه 29 آبان 1393 - 00:30    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

مديريت كل انجمن‌ها
مديريت كل انجمن‌ها

عضو شده در: 2 فروردین 1389
پست: 3473
محل سکونت: IRAN
blank.gif


امتياز: 87705

بسیار متشکرم mahdiss, جان که وقت میگذاری و چراغ این تاپیک را روشن نگه میداری
این تاپیک را خیلی دوست دارم و امیدوارم جانبازهای ساوه ای هم بیان و خاطراتشون و ناگفته هاشون را بنویسن
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی ارسال email شناسه عضویت در Yahoo Messenger [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: پنج‌شنبه 29 آبان 1393 - 00:55    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590

سلام جناب soveh، خواهش می کنم.
خاطرات شهدا و رفتار و گفتارشون اونقدر شیرینه که هرکسی رو به وجد میاره...قطعا ناگفته ها خیلی زیاده، منم امیدوارم همه این ارزش ها ثبت بشه تا نهایت بهره رو ببریم.
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: پنج‌شنبه 2 بهمن 1393 - 04:25    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590


ماجرای شهادتش را در خواب برایم تعریف کرد

به نقل از "ندای یک بسیجی": شب عید عرفه بود. تازه از پایگاه برگشته بود خانه. هنوز خستگی اش رفع نشده بود که از پایگاه خبر دادند باید برای ماموریت فردا آماده باشد. قرار نبود برود ماموریت. شب سردی بود. داشت برف می بارید. مرتضی نفس عمیقی کشید و گفت: «نگران نباشید. می روم و زود برمی گردم.»

فردا صبح مرتضی با پرواز شماره 232 رفت سمت ارومیه اما هیچ وقت از سفر آخر برنگشت. حالا 9 سال از پرواز آخر مرتضی با هواپیمای فالکن سپاه و عروج عارفانه او همراه با سردار شهید احمد کاظمی می گذرد. 9 سال است که خانواده او بی صبرانه چشم انتظار بازگشت مرتضی هستند تا برگردد و یک بار دیگر با سینا و مبین گرم بگیرد. شهید بصیری متولد بهمن 42 بود و درست در 42 سالگی به آرزویش رسید و جاودانه شد.

متن زیر گفت‌وگوی خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس با "سیده تقیه علوی زاده" همسر مهندس شهید مرتضی بصیری از شهدای عرفه به بهانه نهمین سالگرد شهادت وی است.

مدال اول

در خوی به دنیا آمد و همانجا قد کشید. مرتضی در دوره نوجوانی بچه پر انرژی و خلاقی بود. طوری که وسایل مورد علاقه اش را خودش طراحی می کرد و با استفاده از ابزار و مواد ساده مثل چوب، اسباب بازی های زیبایی می ساخت. از نوجوانی به صورت جدی نقاشی را پیگیری می کرد. استعداد غریزی داشت. می رفت به کتابخانه های شهر و هرچه در باره کتابهای طراحی و نقاشی گیرش می آمد، می خواند و تمرین نقاشی می کرد. در این زمینه آن قدر تلاش کرد که بالاخره موفق به کسب مدال طلا شد. در سیزده سالگی در مسابقات نقاشی جوانان زیر شانزده سال جهان (کانادا) مدال طلا گرفت.


بچه مسجدی

مرتضی بچه مسجدی بود. در دوره نوجوانی بیشتر می رفته مسجد حاج میرزا یحیی و آنجا در جلسات قرائت و تفسیر قرآن شرکت می کرده . از قرار معلوم از بچگی به این جور جلسات خیلی علاقه داشته . مرتضی عاشق اهل بیت (ع) بود. ایام محرم می رفت هیئت قائم حسینی و در برنامه های هیئت شرکت می کرد. بعد از پیروزی انقلاب هم می رود سراغ بسیج و عضو می شود. مرتضی عضو فعال پایگاه شهید صمصامی بوده و آنجا با جان و دل فعالیت می کرده. از همان اول به کارهای فرهنگی خیلی علاقه داشت. توی پایگاه هم بیشتر سرش گرم کارهای فرهنگی بود تا اینکه با شروع جنگ ، پاش به جبهه ها باز می شود.

جبهه قاچاقی!

مرتضی مدت طولانی در جبهه بوده اما هیچوقت در خانه در باره جنگ و عملیات هایی که شرکت کرده بود، حرف نمی زد. چند بار از ایشان پرسیدم مرتضی: چند ماه سابقه جبهه دارید و در کجاها بودید؟ مرتضی جواب درست و حسابی نداد و گفت: «اینها فی سبیل الله بوده و نیازی نیست که بگویم کجا و چه مدت در جبهه بوده ام.» گویا به خاطر سن و سال کمش نگذاشته بودند برود جبهه برود. چند باری قاچاقی رفته بود. بعد از شهادتش با پیگیری های زیاد متوجه شدیم که مرتضی از سال 62 در جبهه بوده و مدت طولانی هم در آنجا حضور داشته.

زخمدار

زمان جنگ چند بار زخمی شده بود. آثار جراحت در بدنش معلوم بود ولی هر موقع من یا بچه ها از مرتضی در باره زخمها و محل مجروحیتش می پرسیدیم، فقط می خندید و از جواب دادن طفره می رفت. مرتضی از ناحیه گردن، گوش و داخل دهان جراحاتی داشت. گویا پس از مجروحیت، پدرش به او گفته بود که مرتضی این مجروحیت تو معامله با خداست، پس این معامله را با دنیا عوض نکن. برای همین هم او به دنبال پرونده و سابقه جبهه نرفته بود. به قول خودش با خدا معامله کرده بود. پس از اتمام تحصیلات رفته بود آموزش و پرورش. چند سالی به عنوان معلم پرورشی مدرسه فعالیت کرده بود.


شوق پرواز

از نوجوانی به پرواز و هوانوردی علاقه شدید داشت. به خاطر همین با شور و شوق زیاد به دنبال این حرفه بود. اواسط سال 65 بود که در نیروی هوایی سپاه استخدام شد و دوره های آموزشی لازم را با موفقیت گذراند و به عنوان مهندس پرواز با تخصص موتور هواپیما انجام وظیفه کرد. مرتضی جزء پنج نیروی برگزیده نیروی هوایی سپاه در زمینه مهندسی پرواز و تعمیر و نگهداری موتور و بدنه هواپیما بود. در سال 80 به عنوان مهندس پرواز به پایگاه هوایی قدر منتقل شد و کار روی هواپیمای فالکن را آغاز کرد.

مرد آشنا

وقتی مادرش اصرار کرده بود که ازدواج کند گفته بود: «برای خواستگاری به منزل سادات بروید. از امام رضا (ع) خواسته ام که همسر آینده ام از سادات باشد.» برای خواستگاری آمدند سراغ من. مرتضی غریبه نبود. آشنا بود، پسر عموی مادرم بود. وقتی در باره مرتضی بیشتر فکر کردم، تقوا، ایمان ، صداقت و پاکی اش مرا جذب کرد. تاکید داشت که تاریخ ازدواجمان با اعیاد ائمه اطهار(ع) مصادف باشد. عید غدیر خم را برای روز عروسی انتخاب کردیم. چون اعتقادی به تجملات نداشت، عروسیمان را بسیار ساده در شهر خوی گرفتیم و در سال 73 زندگی ساده ای را شروع کردیم.

نرمتر از سنگ!

خنده از لبهایش دور نمی شد. مرتضی مردی خونگرم، مهربان، مردمدار، هنرمند، ساده زیست، منظم، فروتن، کم حرف، انتقاد پذیر و فداکار بود. سرزنده و شاد بود. خیلی شوخی می کرد. برای همین کانون خانواده ما همیشه پر از شادی و نشاط بود. مرتضی در کارهای خانه خیلی کمکم می کرد. آشپز قهاری بود و غذاهای متنوع و بسیار خوشمزه ای می پخت و اسم های عجیب و غریب روی آنها می گذشت مثل غذای «بخور و نپرس»! به غذاهایی که می پختم اصلاً ایراد نمی گرفت. بارها از او می پرسیدم چی دوست داری برایت بپزم ؟ می خندید و می گفت: «از سنگ نرمتر باشد که معده آن را هضم کند». بچه ها را خیلی زیاد دوست داشت. با آنها مثل یک کودک بازی می کردو آنها را می خنداند. به درس بچه ها می رسید و به آنها کمک می کرد. از لحظه لحظه زندگی اش خوب استفاده می کرد. همیشه می گفت: «از لحظه لحظه زندگی تان استفاده کنید. عمرتان را به بطالت نگذرانید.»

یادگاری ها

اهل مطالعه بود. همه جور کتاب مطالعه می کرد اما به کتابهای استاد شهید مرتضی مطهری علاقه خاصی داشت. مرتضی روحیه لطیفی داشت همین باعث شده بود تا با ادبیات میانه خوبی داشته باشد. یک دفتر چه داشت که معمولاً یادداشت ها، شعرها و قطعات ادبی اش را آنجا ثبت می کرد. علاوه بر نقاشی و طراحی، خطاطی هم می کرد. واقعاً هنرمند بود. غیر از اینها به هنرهای دستی، طراحی روی چوب، سرود و تئاتر و موسیقی هم علاقه مند بود. از مرتضی دست نوشته ها و نقاشی های زیادی به یادگار مانده که علاقه مندم در فرصت مناسب آنها را منتشر کنم.

آچار فرانسه

خیلی کارها بلد بود. به قول معروف از هر انگشتش هزار هنر می بارید اما هر وقت بهش می گفتی، می گفت: «من هیچ کاری بلد نیستم.» از بس تواضع داشت. مرتضی شناگر قابلی بود. قایقرانی را هم در لشکر 31 عاشورا به صورت حرفه ای یاد گرفته بود. فوتبال را از کودکی دوست داشت. کوهنوردی و صخره نوردی را نیز به دلیل علاقه به صورت حرفه ای دنبال می کرد. به ورزش خیلی اهمیت می¬داد. توصیه می کرد که از همان دوران کودکی به ورزش اهمیت بدهید. مرتضی مثل آچار فرانسه بود. برای انجام کارهای فنی بسیار مشتاق بود. چون برای دوستان، آشنایان، همسایه ها و مردم احترام خاصی قائل بود در زمینه کارهای فنی به آنها کمک می کرد. آشنایان و همسایه هایمان هم که از مهارت و کار بلدی مرتضی خبر داشتند، کارهای فنی مثل تعمیر ماشین و وسایل برقی را به مرتضی می سپردند. مرتضی هم با جان و دل قبول می کرد.

غسل شهادت

شب قبل از پرواز مرتضی جور دیگری بود. خیلی تغییر کرده بود. اصلاً دگرگون شده بود. کمتر حرف می زد. به گمانم زیباتر شده بود. آن شب وقتی از سر کار بر گشت خانه، با تمام خستگی که داشت با بچه ها بازی کرد و گرم گرفت. آخر شب از پایگاه زنگ زدند به مرتضی و خواستند که به جای یکی از همکارانش برود ماموریت. صبح مرتضی داشت آماده می شد که برود ماموریت. از پنجره به بیرون نگاه کردم . دیدم برف شدیدی آمده. نگران شدم. گفتم مرتضی نرو. من دلم شور می زند. پرواز را کنسل کن و بمان. مرتضی گفت: «نگران نباشید. زود می روم و بر می گردم». آن روز به حدی نگران بودم که یادم رفت مرتضی را از زیر قرآن رد کنم.


نگران نباش

خیلی دوست داشتم بدانم که مرتضی موقع سقوط هواپیما چه حس و حالی داشته تا اینکه یک شب خواب مرتضی را دیدم. همین که خواستم این سوال را بپرسم گفت: «می دانم چه می خواهی بپرسی، بگذار برایت بگویم: موقعی که فهمیدم هواپیما در حال سقوط است و ما به سرعت در حال پایین آمدن هستیم، فقط گفتم: «خدایا من دارم می آیم پیشت. اما بعد از من، همسر و فرزندانم چه سرنوشتی خواهند داشت و با چه سختی هایی رو برو خواهند شد که ندا آمد، نگران نباش ما کمک شان می کنیم اما سختی هایی خواهند داشت و ما می دانیم ....» مرتضی همیشه قبل از پرواز وضو می گرفت. بعد از شهادت مرتضی سعی می کنم با وضو وارد کلاس شوم و کلاس و درسم را با صلوات و با آرزوی ظهور حضرت مهدی (عج) شروع کنم. از دانش آموزان کلاسم هم می خواهم که با وضو و صلوات درسها را شروع کنند و در پایان درس، پس از خواندن دعای فرج کلاس را ترک کنند.
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: پنج‌شنبه 2 بهمن 1393 - 04:34    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590


فرمانده ای که پای کار غیبش زد


محمدحسن ابوحمزه نویسنده و رزمنده دفاع مقدس در وبلاگ داستان کوتاه کوتاه کوتاه نوشت: مُنوری بالای سرمان ترکید بیابانِ تاریک و گرم خوزستان را روشن کرد خود ‏را بیشتر به زمین چسباندیم. معاون فرمانده خفه و شمرده توی دهنی ‏بی‌سیم با قرارگاه حرف می‌زد، از فرمانده شکایت می‌کرد با دلخوری گفت:‏

‏- حرف حرفِ خودشه، وِل کرد رفت.‏

ما به فرمانده فکر کردیم که درست پای کار غیبش زده بود. همان که پشت ‏پیراهنش نوشته بود «عاشق شهادت».‏

بعد از ده‌ها کیلومتر راهپیمایی درست پای کار، زیر خاکریزِ دشمن؛ به یک ‏ستون روی زمین وسط میدان مین دراز کشیده بودیم؛ بعثی‌ها با انواع گلوله ‏به استقبال ما آمده بودند.‏

تیرهای رسامِ دوشکا هم بالای سرمان، ‌خط‌های قرمزِ ِطولانی و نورانی رسم ‏می‌کردند. اوضاع خوب نبود، راه بسته بود. ما وارد عمل نمی‌شدیم، همه ‏عملیات به خطر می‌افتاد، یگان‌های پیشرو در محاصره قرار می‌گرفتند؛ آتش ‏تهیه دشمن هر لحظه دقیق‌تر و به ستون ما نزدیک می‌شد.‏

تخریب‌چی‌ها کنار کشیدند؛ مین‌ها را خنثی کرده بودند، معبر باز شده بود اما ‏معلوم نبود چرا فرمانده دستور حرکت نمی‌داد؛ کم کم زمزمه‌ها شروع شده ‏بود، سراغ فرمانده را می‌گرفتند که از معاون شنیدیم «حرف حرفِ خودشه، ‏ول کرد رفت».‏

با اجازه قرارگاه، معاونِ فرمانده ستون را به راه انداخت؛ کلاشینکف‌ها را ‏مسلح کردیم، ضامن موشک‌های آر پی جی را کشیدیم، نارنجک‌ها را توی ‏مشت گرفتیم.‏

وقتی رمز عملیات را اعلام کردند با فریاد الله اکبر و با تاکتیکِ «آتش ‏و حرکت» حمله کردیم. زمین زیر پایمان می‌لرزید غوغائی برپا شد. آخر معبر ‏تجمع شده بود و حرکت کُند بود.‏
جلوتر که رفتیم سیم خاردارِ حلقوی پیچیده‌ای، اندازه قَدمان راه را بسته بود؛ ‏کسی روی سیم خاردار خونی افتاده بود باید پا روی پشتش می‌گذاشتیم، رد ‏می‌شدیم. زیر نور منورها، قطرات خون چون شکوفه بر شاخه، روی خارهای ‏تیز سیم خودنمایی می‌کرد. خوب که نگاه کردم زیر پایم نوشته بود «عاشق ‏شهادت».
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: پنج‌شنبه 10 دی 1394 - 02:42    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590


شهید: محسن وزوایی
تولد: ۵ مرداد ۱۳۳۹
محل تولد: تهران
تاریخ شهادت: ۱۰ام ۱۳۶۱


قسمتی از وصیت نامه شهید محسن وزوایی:

بسم الله الرحمن الرحیم

ما ترس از شهادت نداریم و این تنها آرزوى ماست در این جبهه ها خداوند را مشاهده مى کنیم که چگونه ملتمسانه به کمک رزمندگان اسلام مى شتابد و آنها را نصرت مى دهد و به مصداق آیه شریفه که مى فرماید کم من فئة قلیله غلبت فئة کثیرة را مى بینیم که تعداد محدود لشکریان سپاه اعم از سپاه و ارتش و نیروهاى مردمى بر تعداد کثیرى از نیروهاى دشمن غلبه مى نماید.

بیاد دارم در عملیات بازى دراز در قسمتى از عملیات مقداد ما ۶ نفر بودیم و بر ۳۰۰ نفر غلبه پیدا نمودیم. در جبهه ها چنان روحیه ایمان و ایثار مفهوم پیدا میکند که گویى اصلا قابل تصور نیست هنگامیکه در قسمتى از عملیات صحبت از داوطلب شهادت مى شود دعوا بین برادران مى افتد. اینها ارزشهایى است که ملت الله ارزانى بشریت داشته است.

حقیر بزرگترین افتخار خودم را عبودیت به در گاه احدیت مى دانم. مى خواهم بگویم اى عازمان و اى عاشقان لقاء الله، اى مخلصین اخلاق و اى کسانى که مشغول ریاضت کشیدن جهت نزدیکى به درگاه خدا هستید، بیایید تا ببینید در جبهه ها چگونه برادران شما به آن درجه از نزدیکى به درگاه خداوند رسیده اند که نوجوان تازه داماد پس از ۳ ساعت که از عروسیش میگذرد در جبهه حاضر مى شود؛ آخر در کدامین مکتب چنین ارزشهایى را سراغ دارید؟

خدا را شاهد مى گیریم هنگامى که در ۱۴ شهریور ۱۳۶۰ در سر پل ذهاب بواسطه اصابت گلوله تانک زخمى شده بودم، خون زیادى از بدنم رفته بود؛ وقتى به کمک الهى نجات پیدا کردم، در بیمارستان زجر زیادى مى بردم؛ آنگونه که شاید قابل تصور نباشد بطوریکه در یک شب ده عدد والیوم ۱۰ به من تزریق شد تا کمى آرام گرفتم اما هنگامى که درد مى کشیدم در عین زجر بدنى، از لحاظ معنوى و روحى لذت مى بردم. حس مى کردم که بار دوشم سبک مى شود و هنگامى که شخص پرستار مراقب من، به مسخره مى گفت چرا این کارها را کردى و خودت را به این روز انداختى، به خمینى بگو تا بیاید درستت کند، به او گفتم خدا خودش درست مى کنه و همینطور هم شد.

والله قسم وقتى کمى از فشار کارم کم مى شود در خود احساس ضعف و کوچکى مى کنم. آخر میدانید اى امت شهید پرور ایران امروز در شرایطى هستم که لحظه اى غفلت، خیانت به اسلام و قرآن است.

باید با هم براى خدا تا آنجا که در توان داریم کوشش کنیم. امروز تمام مزدوران و طاغوتیان به مقابله با انقلاب عزیز اسلامى پرداخته اند در راس آن به تعبیر امام، شیطان بزرگ آمریکا و به دنبال او تمامى وابستگان دیگرش. پس از خدا غافل نشوید که پشیمانى سودى ندارد و ما باید به تعبیر امام تکلیف را عمل کنیم. اگر توانستیم پیروز مى شویم و اگر کشته هم بشویم شهید هستیم و این نیز خود پیروزى است.

پس ما نباید نگرانى داشته باشیم؛ این منافقان از خدا بى خبر باید بدانند که ملت آنها را شناخته است. اکنون که ملت در جبهه ها حاضر شده است شما بیشتر ملت بیگناه را ترور مى کنید. شما نامردان تاریخ هستید که روى تمامى جباران تاریخ را از یزید بن معاویه گرفته تا به هیتلر سفید کرده اید. شرمتان باد اى خود فروختگان به اجنبى! آخر چگونه حاضر مى شوید از کودکان شیرخوار گرفته تا روحانیون معظم و جان بر کف، این راهیان راه الله را ترور نمایید؟

این امت باید بداند از بزرگترین خطراتى که انقلاب را تهدید مى کند، آفت نفوذ خطوط انحرافى در خط اصلى انقلاب یعنى همانا خط امام است؛ پس خط امام را دنبال کنید و امام را تنها نگذارید که نمى گذارید. شما امت مسلمان ایران در تاریخ جهان نمونه هستید. شما فرزندانى تربیت نموده اید که شهادت را بالاترین سعادت خود مى شمارند و فقط روى پشتوانه الهى حساب مى کنید و شکست در راه چنین حرکتى مفهومى ندارد.خدا را شکر مى کنم که نعمت زجر کشیدن در راهش را نصیبم نمود.
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: پنج‌شنبه 10 دی 1394 - 02:48    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590


شهید: مهدی خوش سیرت
تولد:۱۹شهریور ۱۳۳۹
محل تولد: گیلان، شهرستان آستانه اشرفیه
شهادت: ۱۳۶۶/۴/۶


بخشی از وصیت نامه شهید مهدی خوش سیرت»


یک چیز است که در تاریکی شب همه را امید و قوت می داد و تنها صدایی که از حلقوم این برادران مظلوم در میان غرش صدای انفجارها به گوش انسان می رسد

نام یا زهرا(س) و یا حسین و یا مهدی بود که آرامش وجود انسان را فرامی گرفت .نمی دانم با این اوضاع آیا عمر اجازه می دهد که جملاتم رابه آخر برسانم،خدا می داند . به هر حال تاریکی شب کم کم قصد دارد سیاهی شب خود را به سپیده بسپارد و سپیده روشنایی روزش را به عالمیان بنمایاند. گلوله باران که آخر ساعت 3 بامداد شروع شد و با همهی غمی که برپاسگاه حکم فرما بود ،ولی عید زیبایی برایمان بود ،چرا که
انسان را متوجه خدا میگرداند .خدایا خودت می دانی که ما به جز تو یار و یاوری نداریم و اگر می بینی که همه با ما دشمنند ،به خاطر این است که تکیه بر تو کردیم و نبردمان بخاطر اجرای حدود توست . پس ای خدای قادر تو ما رایار و یاور باش و یک لحظه ما را به خود وامگذارکه با نصرت تو صددرصد پیروزیم . بارها گفتیم و اینک نیز می گوییم ،اگر تمام دشمنان اسلام در این لحظه جمع گردند و همه گلوله های آتشین خود را بر سر ما درپاسگاه ترابه فرو یزند ما باز فریاد می زنیم که ما پیروزیم چون بر حق هستیم و حق شکست ناپذیر است و همه می دانیم نصرت و پیروزی از آن بندگان خداست وبا چنین عقیده و ایمان رزمندگان مستقر در پاسگاه ترابه ،شب را در دومین روز بهار 1364 به صبح رسانیده اند و خدایا از تو عاجزانه می خواهیم ترا به مظلومیت امام حسین (ع) به قلبهای ما اطمینان و آرامش عطا بفرما تا بتوانیم در این جهاد مقدس ثابت قدم و استوار و صابر باشیم
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: پنج‌شنبه 10 دی 1394 - 02:54    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590


شهید علی هاشمی
محل تولد: اهواز
تاریخ تولد: ۱۳۴۰
تاریخ شهادت: ۴تیر ۱۳۶۷
محل دفن: اهواز
لقب: سردار هور
درجه سپهبد


بخشی از وصیت نامه شهید علی هاشمی:


وای امت مسلمان یزد شما نگذاریدمنافقان وضد انقلاب ها بر تشییع جنازه ام بیایندوبدانید که این منافقان هرگاه قدرت به دستشان بیفتد آن چنان با شمارفتارمی کنندکه مغولان با ایرانی ها کردندبقول امام عزیزمان که می فرمایند:منافقین از کفار بدترندبراستی چه سخن درستی است چون این منافقان هستندکه خون شهیدان ما را پایمال می کنند.
ای امت شهید پرور ایران،مارفتیم ولی مسئولیتش را بردوش یک بیک شما گذاشتیم وآن رسوای منافقین است .وحفاظت از خون شهدا.شما همیشه خون مارا زنده نگه داریدتااسلام زنده بماند.
یک عکس حضرت امام خمینی برسر قبرم بگذاریدکه از عکس خودم بزرگتر باشدامید است که مرا از سربازان خود بداند.
وشما ای جوانان برومندحزب الله ایرانی گر چه من درسن جوانی بسوی معشوق شتافتم ولی شما بدانیدکه من بی هدف نبوده ام.
آیا علی اکبر امام حسین {ع}بی هدف بود.یا {حضرت}ابوالفضل بی هدف بودمگر می شودسرباز روح الله بی هدف باشد واین را بدانید در جوانی پاک بودن شیوه پیغمبری است.ای جوانان عزیز هر چند که خون ما به ناحق وبرای حق ریخته شدولی باعث شدکه درخت اسلام شاداب بماندتا میوه آن که آزادی است به دست دشمن نرسد.ای امت شهید پرورهر کس به دست این منافقان شهید بشودبدانید خار چشم آنان بوده وچون مانعی بوده باشهید کردن این مانع را از سرراه برداشته اندولی نمی دانندخون شهیدان مانعی دیگری شود سرراه آنها ،
خداوند امکان شهید شدنم در بیابانی بی آب قرار ده که هم چون مولایم امام حسین(ع)تشنه شهید بشوم.خداوند می خواهم موقع شهید شدن سر از بدنم جدا شودتا در محضر سیدالشهدا سلام الله علیه سر افکنده نباشم.خداوندامی خواهم هنگام شهادت هردودستم از بدن جدا شود تا درمحضرپرچم دارالاسلام {حضرت}ابوالفضل شرمنده نباشم.هرچند که من لیاقت پرچمدارحسین (ع)را نداشتم ولی امیدوارم که در پرچمداری مولایم خمینی پیش قدم باشم.چه خوش است با ندای توحید وبابانگ ا...اکبر به استقبال شهادت رفتن. ای مسلمین جهان ما از شهادت نمی ترسیم چون در قاموس شهادت واژه وحشت معنی ندارد ولی می ترسیم بعد از ماایمان را سر ببرند.ای شیعیان جهان سرنوشت مارا اباعبدا...در صحرای کربلا مشخص کرده.
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
mahdiss
پستتاریخ: پنج‌شنبه 15 بهمن 1394 - 02:20    عنوان: پاسخ به «به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند» پاسخگویی به این موضوع بهمراه نقل قول

عضو فعال
عضو فعال

عضو شده در: 3 بهمن 1390
پست: 529
محل سکونت: ساوه ...
iran.gif


امتياز: 13590

یه موتور گازی داشت که هرروز صبح و عصر سوارش میشد و قارقارقارقار باش میومد مدرسه و برمیگشت .
یه روز عصر که پشت همین موتور نشسته بود و میروند ، رسید به چراغ قرمز .
ترمز زد و ایستاد .
یه نگاه به دور و برش کرد و موتور رو زد رو جک و رفت بالای موتور و فریاد زد :
 
الله اکبر و الله اکــــبر ...
نه وقت اذان ظهر بود نه اذان مغرب .
اشهد ان لا اله الا الله ...
 
هرکی آقا مجید و نمیشناخت غش غش میخندید و متلک مینداخت و هرکیم میشناخت مات و مبهوت نگاهش میکرد که این مجید
چش شُدِه ؟!
قاطی کرده چرا ؟ !
خلاصه چراغ سبز شد و ماشینا راه افتادن و رفتن و آشناها اومدن سراغ مجید که آقااا مجید ؟ چطور شد یهو ؟ حالتون خوب بود که !
مجید یه نگاهی به رفقاش انداخت و گفت :
"مگه متوجه نشدید ؟
پشت چراغ قرمز یه ماشین عروس بود که عروس توش بی حجاب نشسته بود و آدمای دورش نگاهش میکردن .
من دیدم تو روز روشن جلو چشم امام زمان داره گناه میشه . به خودم گفتم چکار کنم که اینا حواسشون از اون خانوم پرت شه . دیدم این بهترین کاره !"
همین!
"برگی از خاطرات شهید مجید زین الدین” (شادی روحشون صلوات)

سایت جهان نیوز
بازگشت به بالای صفحه
خواندن مشخصات فردی ارسال پیام شخصی [وضعيت كاربر:آفلاین]
نمایش پستها:   
ارسال موضوع جدید  پاسخ دادن به این موضوع   تشکر کردن از تاپیک رفتن به صفحه قبلی  1, 2, 3, 4, 5, 6  بعدی صفحه 4 از 6

فهرست انجمن‌ها » مباحث متفرقه » به یاد کسانی که از هستی خود گذشتند
پرش به:  



شما نمی توانید در این بخش موضوع جدید پست کنید
شما نمی توانید در این بخش به موضوعها پاسخ دهید
شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش ویرایش کنید
شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش حذف کنید
شما نمی توانید در این بخش رای دهید
شما نمیتوانید به نوشته های خود فایلی پیوست نمایید
شما نمیتوانید فایلهای پیوست این انجمن را دریافت نمایید


Home | Forums | Contents | Gallery | Search | Site Map | About Us | Contact Us
------------------------------------------------------------------------

Copyright 2005-2009. All rights reserved.
© by Aftabgardan Cultural Center : Aftab.cc