تاریخ: شنبه 28 آبان 1390 - 20:32 عنوان: پاسخ به «عشق و تاریخ مصرف»
همكار در ساوه‌سرا
عضو شده در: 21 دی 1389 پست: 606 محل سکونت: ___
امتياز: 15275
وقتی عاشق میشی نمیدونم چه حکمتی داره که همه زیباییارو میبینی و هیچ زشتی در نظرت مجسم نمیشه هر چند که خدا هیچ زشتی نیافریده در صورتی که ما آدما تا زمانی که بی تفاوت به دنیاییم هیچ کدوم ازین زیباییارو درک نمیکنیم و نمیبینیم
اما وقتی عاشق میشیم یا این که دوست داشتن رو تجربه مبکنیم نگاهمون اولین چیزی هست که تغییر میکنه زیباتر میشه و زیبایی هارو هم میبینه نعمت های خدارو درک میکنه
هیچ عشقی بالاتر از عشق معبود نیست چرا که نه از دست میدی نه اینکه تنهات میزاره اما صد حیف که ما بنده ها ارزش این عشق رو درک نمکنیم و میچسبیم به عشق های زمینی تا حالا چند بار به این فکر کردیم که وقتی این عشق ها برامون این قشنگیرو داره پس عشق معبود چی میتونه باشه و چی میتونه از ما بسازه کاش قدر این زیباییارو میدونستیم و اینقد اونارو با آلودگیهای چشم های خودمون نمیدیدیم.
وقتی عاشق میشی هم نوعاتو خوب میبینی درداشونو میبینی عللاقه ات بهشون باعث میشه تا دیگه بی تفاوت از کنارشون رد نشی و با دیده بی تفاوتی و تمسخر بهشون نگاه نکنی
عشق طبیعت و به یادت میندازه و باعث میشه دورو برت رو خوب ببینی
تاریخ: شنبه 28 آبان 1390 - 21:24 عنوان: پاسخ به «عشق و تاریخ مصرف»
مديريت كل انجمن‌ها
عضو شده در: 2 فروردین 1389 پست: 3473 محل سکونت: IRAN
امتياز: 87705
mary67, جان از کجا می فهمی که عاشق خدای خودت شدی؟ در زمان عاشقی شرایطت چه تغییری می کنه؟ چه کاری در زمان عاشقی برای خدای خودت انجام دادی که قبلش انجام ندادی؟
اصلا زمانی که عاشقش شدی براش کاری کردی؟ و یا فقط یه احساس خوب داشتی؟
تاریخ: یکشنبه 29 آبان 1390 - 21:15 عنوان: پاسخ به «عشق و تاریخ مصرف»
خبرنگار و همكار سايت
عضو شده در: 8 مهر 1390 پست: 311 محل سکونت: ساوه
امتياز: 8060
دوست داشتن نعمت بزرگی از خداوند ولی فقط درجه‌ای از عشقه ممکن خیلی‌ها رو دوست داشته باشی ولی عاشق همه نمی‌شی، با دوست داشتن عمیقه که تازه معنی عشق رو می‌فهمی، عشقی که کور باشه و زودگذر عشق نیست هوسه، عشق مقدسه و نشانه‌ای از ذات خدواند در دل انسانهاست، دوست داشتن نعمتی که ممکن نصیب همه بشه ولی عاشق شدن نصیب همه نمیشه و فقط عده کمی از اون بهره می‌برند. عشق تنها چیز ماندگار در عالم هستی و با ارزش‌ترین، عشق اگر واقعی باشه حتما به خدا ختم میشه حتی اگر نمادش و طرفش زمینی باشه.
تاریخ: دوشنبه 30 آبان 1390 - 20:25 عنوان: پاسخ به «عشق و تاریخ مصرف»
همكار در ساوه‌سرا
عضو شده در: 21 دی 1389 پست: 606 محل سکونت: ___
امتياز: 15275
sove ، این سوالت رو باید از اونایی بپرسی که عاشق هستند نه منی که هنوز با خودمم درگیری دارم
اما به نظر من ما هیچ کاری واسه خدا نکردیم هر کاری هم که کردیم واسه درست شدن خودمون بوده نماز میخونیم قرآن میخونیم دعا می خونیم یا این که شب های احیا گریه میکنیم واسه خودمونه واسه ضعف و لغزشهامون نه واسه خدا واسه انسان شدنمونه
شاید این حرف من رو به پای بی ارزش شمردن انسان ها یا این که توهین به خودمون بدونین اما حرف من انسان و ذاتش نیست انسانیت که داره گم میشه ذات انسان خوبه و خوشا به حال هر آنکس که ذات و فطرت خودش رو حفظ کرده
اما با وجود اینا به نظر من وقتی عاشق خدای خودت میشی که دست از این همه زشتی بکشی و هیچ کاری که باعث قهرشه انجام ندی وقتی که دلت اینقدر بزگ باشه که به راحتی تنگ نشه و دلگیر آدما نشه دلت حسرت هیچ چیزو نخوره و به داشته هات قانع باشی که واقعا ما نیستیم. عشق خدا رو نمیشه توصیف کرد نمیشه به زبون آورد.خوشا به حال اونایی که عشق خدارو درک کردن واقعا باید به حاشون افسوس خورد
تاریخ: جمعه 4 آذر 1390 - 18:35 عنوان: Re: پاسخ به «عشق و تاریخ مصرف»
کاربر نیمه فعال
عضو شده در: 3 آذر 1389 پست: 237 محل سکونت: یه گوشه دنیا
امتياز: 6270
soveh نوشته است:
نقل قول:
نظر Soveh ; عزیز جالب بود و خیلی شباهت زیادی داشت.
با کجا؟
نقل قول:
عشق ذاتی وجود داره ؛ ولی مطلق و کامل نیست .
یعنی چی؟
سلام سوه عزیز ;
منظورم از شباهت حرفهای شما با نظر من بود ؛ ببخشید عجله ای جمله کامل نگفتم
جمله دوم ام هم در مورد نظر jalalfirozi عزیز بود که تایید کردم و گفتم کلمه دوست داشتن واقعی که اسمش رو بزاریم عشق به طور ذاتی تو وجود اکثر مخلوقات هست ؛ ولی عشقی که با تکامل فرد به وجود بیاد نیست ؛ از نظر من عشق کامل عشقی هست که با کامل شدن فرد ( از نظر فکری و عقلی و شناخت حقیقت عالم هستی ) به وجود میاد ؛ یعنی در واقع شناخت خود و خدا.
همه ما یا شنیدیم یا یه جوری قبول کردیم که عشق واقعی عشقی هست که انسان رو به خدا برسونه و عشق کامل و مطلق عشق خدایی هست ؛ که کار واقعاً سخت و مشکلی هست
ولی اینم شنیدیم که میگن از عشق های زمینی هم میشه به عشق خدایی رسید ؛ به نظر من اگه عشق های ذاتی + عشق اکتسابی با هم جمع بشه تا همین عشق های زمینی رو بسازه یه جوری انسان رو آماده میکنه تا معنی و مفهوم عشق رو درک کنه ؛ چون به نظر من عشق خدا هم یه نوعی از همین عشقه ولی با درجه شدت بالا نسبت به شناخت هر فرد.
باز هم شرمنده اگه از مسیر موضوع یه کم منحرف شده بودم ؛
شاید دلبل اش عجله ای که داشتم ، این بود که زود و گذری نگاه کردم ؛ کامل متوجه نشدم چی به چیه
از نظرات بقیه بچه ها هم خیلی استفاده کردم الان , موضوع جالبی بود.
وقتی با چند مثال ضد و نقیض روبرو می شوی، مطلب کمی پیچیده می شود... .
قبل تر هم گفتم که کلمه عشق از کجا نشات میگیرد. چرا که عشق، به نوعی علاقه فوق شدید تا سر حد فنا شدن است. اما یک سوال که در آن مانده ام این است :
آیا واقعا پلیکان ها از روی عشق سینه ی خودشان را می شکافند و به بچه هایشان از گوشت خودشان غذا می دهند یا از روی غریزه؟ ( کمی سخت شد نه)
اگر جواب منفی باشد که خوب؛ هیچ!
اما اگر جواب مثبت است؟
در سیتم طبیعت مثال های نقص می توان یافت. عنکبوتهایی هستند که پس از جفت گیری، جفت ماده جفت نر را می خورد!!! ماهی هایی هستند که پس از جفت گیری، جنس ماده خود به خود می میرد اما جنس نر همچنان زنده می ماند. یک نوع کفتار ( یا سگ شکاری) هم هست که از بین توله هایی که بدنیا می آورد، فقط یکی را بزرگ می کند. به این ترتیب که مثلا اگر شش توله بدنیا بیاورد، هر روز غروب آنها را به صف می کند و خوب نگاهشان می کند و بعد ضعیف ترین آنها را می خورد تا یکی کم شود و منوال همین می شود تا فقط یکی باقی بماند ( این مطلب کفتار ها را معلمی بنام آقای مرتاضی گفته ، اگر کسی ایشان را می شناسد، می تواند اطلاعات دقیقتری در اختیارمان بگذارد) گرگ ها هم با اینکه حیوانات جمعی ای هستند و بصورت جمعی زندگی می کنند، گاهی به همنوع خواری دیده شده اند
خب، اینها چند مثال است که می تواند وجود عشق در حیوانات را نقص کند. البته از دیدی هم می توان گفت که این، طراحی سیستم آنهاست برای تعادل در طبیعت.
برعکس اینها هم مثالهایی هست. یعنی علاقه ای که در بین حیوانات دیده می شود و خانواده برای محافظت از فرزندشان بعضا تا سر حد مرگ مبارزه می کنند. یعنی اینطور نیست که به امان خدا بسپارند! مثلا . گفته می شود زمانی که صیدان نهنگ به اقیانوس ها پا می گذاشتند و قصد شکار نهنگی را داشتند، اغلب ؛ این مادر بود که خود را اصطلاحا جلو می انداخت تا خودش بمیرد و به فرزندش آسیبی نرسد.
یک مثل چینی است که می گوید یک عکس ده هزار کلمه است. در تاپیک تک عکس کاربر سوه یک عکس بنام فمیلی ( خانواده ) قرار داده که خودش داستانی ست!
حالا این موارد فوق به کناری و این یک مثال هم در کنارش. این مثالی که می زنم برای کسانی ملموس تر است که پای جوجه رنگی – بله جوجه رنگی!- به خانه شان باز شده باشد. دقت کرده اید که چند هر از گاه با پاهایشان خاک را کنار می زنند تا چیزکی به نوک بگیرند. حالا اگر یک کاسه پر دانه خالص برایشان بگذاریم چه می شود؟ چند باری امتحان کردم. با اینکه کل محتویات کاسه، دانه خوراکی است ولی باز هم چند هر از گاهی با پاهایشان دانه ها را زیر و رو می کنند ! علت چیست ؟ بنظر نمی رسد که این جوجه رنگی سیستمش طوری تنظیم شده که چند هر از گاه با پاهایش دیریپل بزند!!! و یا مثلا از فنج هایی که در خانه دارم، یک جفتشان بچه آورده اند. روزنامه ای که کف قفس هست را چنان پاره کرده بود که نگو. چند روز پیش متوجه شدم که پرهای بین دو کتف جفت نر ریخته! چیزی مثل کچلی. بعد که توی لانه را دید زدم دیدم پر از پر فنج است! اگر فرض به یقین نگیریم، احتمالش بسیار زیاد است که روزنامه و دستمال کاغذی که برایشان ریخته ام توجه شان را جلب نکرده و لاجرم از پر خودشان که خیلی هم نرم و لطیف است کنده اند و به درون لانه بردند تا جای بچه شان مناسب باشد.
با این مثالهای متناقض باید چه کرد؟ باید گفت که بله عشق در حیوانات وجود دارد یا نه، آن اعمالی هم که برای حفاظت از توله ها و تخم ها و فرزندان انجام میشود یک چیز کاملا سیستمی و غریزی است؟ اگر بگوییم که بله عشق در حیوانات وجود دارد که باز برگشته ایم سر خانه اول. با این مثال های نقص چه کنیم. چطور می شود که مثلا دو جفت عنکبوت با هم زندگی کنند و بعد از جفت گیری، یکی از آنها آنیکی را بخورد!! یا چطور بگوییم که مثلا کفتاری عاشق توله هایش است و آنها را می خورد! اگر هم بگوییم که عشقی در میان نیست که این محافظت جانانه از توله ها و تخم و فرزندان را چطور توجیح کنیم؟
بنظر می رسد که برای تعادل اکوسیستم و برقراری نظم در هرم حیوانات، پاسخ غریزه بهتر باشد. ( هر شخص عقیده ای دارد و اختیاری. با این حال اگر صحبتی باشد می شنوم)
و اما اصل مطلب :
این وسط نکته ای می ماند درباره انسانها.
حالا با این مقدمه برسیم به اینکه اصلا عشق در آدمی وجود دارد یا نه. یعنی کسی حاضر است بخاطر معشوقش( اعم از اعضای خانواده و غیره ) جان خودش را بخطر بیندازد. آن هم تا حد فنا شدن.با همان رویکردی که معنای عشق را "فنا شدن" در نظر بگیریم.
بنظر میرسد که "عشق" مرحله ای بالاتر از "دوست داشتن" است. به این معنی که دوست داشتن، یک حب و علاقه سطحی ست اما عشق آن علاقه ی شدیدی ست که وابستگی شدیدی ایجاد میکنه. البته این وابستگی در هوا و هوس هم دیده می شود اما بنظر میرسد که وابستگی در عشق به معشوق، جنبه ای پویا دارد. یعنی جهتی مثبت که بیشتر معشوق و علایق و صلایق معشوق مد نظر است اما در هوا و هوس، پاشنه در حول تمایلات فرد می چرخد.
به عبارتی ( و البته از دیدگاه خودم) در دوست داشتن، نوعی چانه زنی سر تمایلات است. یعنی هر دو طرف برای خود حسابی باز می کنند اما در عشق، بیشتر تمایلات معشوق است که مد نظر قرار می گیرد و توجه به معشوق از توجه به خود بیشتر است و نهایتا اینکه در هوا و هوس، حسابی که برای خودمان باز می کنیم به مراتب بیشتر از حدی است که برای طرف مقابل در نظر می گیریم.
اگر مطلب فوق صحیح باشد، دور از ذهن نیست که نتیجه گیری کنیم در حالت عشق، با اشاره معشوق حتی جان عاشق هم می تواند به خطر بیفتد. حالا این معشوق هر وجود یا موجودی که می خواهد باشد. از وجود خدا گرفته تا وجود انسانها و هم نوعان و کشور و... . اما در حالت های دوست داشتن و هوا و هوس بنظر نمی رسد که فرد بتواند خودش را بتواند طوری توجیح کند که اصطلاحا بخواهد از جان مایه بگذارد.
پ ن : سوه جان باید بابت این قضیه از شما تشکر کرد. با سوالی که مطرح کردید، فرصت خوبی را برای چرتکه انداختن و فکر کردن در اختیار گذاشتید.
پ ن 2: از همان دوران کودکی در گوشمان پیچید که راه عشق و عقل از هم جداست و عشق از یک طرف وارد می شود و عقل از طرف دیگر خارج . حالا بهتر میشود این بیت را زیر لب زمزمه کرد که :
شما نمی توانید در این بخش موضوع جدید پست کنید شما نمی توانید در این بخش به موضوعها پاسخ دهید شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش ویرایش کنید شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش حذف کنید شما نمی توانید در این بخش رای دهید شما نمیتوانید به نوشته های خود فایلی پیوست نمایید شما نمیتوانید فایلهای پیوست این انجمن را دریافت نمایید
.gif){kind=icon}
با خدا قبول کنه بله
.gif){kind=icon}
.gif){kind=icon}
