ايرانيان اولين ابداع گران سيستم كاريز ( قنات سازي) و سازندگان سيستم آبرساني كانالي در تمدن بين النهرين
ترجمه آزاد از مولف
Aus achämenidischer Zeit stammen auch die ersten schriftlichen Belege über den Bau solcher Kanäle. Von den Persern wurde die Erfindung der Qanate ins Indus- Tal und nach Ägypten weitergegeben und später auch von den chinesen und Arabern, von der Arabischen Halbinsel bis hin nach Marakko, übernommen. Bis zum Zweiten Weltkrieg sicherten etwa 35 000 Qanate in Iran nahezu die gesamte Wasserversorgung der Wüstenstädte, aber auch Teherans. Heute wird die Zahl der intakten Qanatsysteme in den Trockenregionen des Landes auf 20 000 geschätzt. (Aus Buch Iran von Mahmoud Rashad; seite 29 )
اولين اسناد تاريخي نوشتاري بدست امده نشان ميدهد كه روش ساخت اينگونه كانالها يعني كاريز( قنات) در زمان هخامنشي به ثبت رسيده است كه در اين اسناد روش ساخت كانالهاي كاريز بيان شده است. اختراع قنات براي اولين بار بوسيله پارس ها ابداع شده است، كه از سرزمين پارس ( امروزه ايران) اين ابداع به دره هاي هند و مصر گسترش يافته است. بعد ها اين اختراع از ( سرزمين پارس) به چين و مناطق عربي نيزميرود ،از شبه جزيره عربستان تا مراكش اين ابداع از ( پارسي ها) كپي برداري و گسترش مي يابد. تا زمان جنك دوم جهاني ، تعداد سي و پنج هزار كاريز و سيستم آب رساني( قنات ) در ايران وجود داشته كه تمامي سيستم آب رساني شهرهاي مناطق بياباني و كويري استانهاي مركزي) را تشكيل ميداده و حتي شامل تهران نيز ميشده است. امروزه شمار كاريزهاي فعال ( سيستم قنات) در مناطق خشك اين سرزمين به بيست هزارعدد ميرسد.
منبع مطلب ، از كتاب ايران ، نوشته محمود رشاد صفحه بيست و نه
================
Von Persien aus breitete sich die Technik des Baus und der Bewirtschaftung von Qanaten in Richtung Westen über Ägypten, Lybien, Tunesien, Algerien und Marrokko15 ..........
از سرزمين پارس( ايران) تكنيك ساخت كاريز( قنات) و استفاده اقتصادي از ان تا قرن پانزده ميلادي به سمت غرب يعني به كشورهايي مانند مصر، ليبي، تونس، الجزاير و مراكش گسترش مي يابد..
كشورهاي اسلامي كه روش كاريز سازي و قنات سازي را از ايرانيان مياموزند بعدها اين سيستم آبياري را مانند (داستان شكر) به كشورهاي تحت سيطره خويش از جمله اسپانيا برده و از انجا كاريز سازي درايتاليا( سيسيل) و ديگر كشورهاي اروپايي نيز گسترش و رونق ميابد. نمونه ان كاريز و قنات هاي پالرموا در ايتالياست.
آقای گوبلو، دانشمند فرانسوی كه حدود بيست سال در ايران اقامت داشته و در زمينه ی آب در ايران كار كرده است، اين سيستم باستانی دست يابی به آب زيرزمينی را قابل مطالعه می يابد و بر اين اساس وقتی به وطن خود (فرانسه) برمی گردد موضوع دكترای خود را قنات انتخاب می كند و با سفرهای متعدد به مناطق مختلف جهان و با استفاده از ٥٣٤ منبع علمی، تحقيقی، كتاب يا تز دكترای خود را تحت عنوان «قنات فنی برای دست يابی به آب در ايران» می نويسد او در اين نوشته ی خود ثابت می كند كه قنات اختراع ايرانيان است و ده ها قرن هم قدمت دارد در حالی كه چينی ها فن قنات را تازه چند قرن پس از ايرانيان آموخته اند، گوبلو در كتاب خود كه در سال ١٩٧٩ انتشار يافته می نويسد:
«همه چيز دال بر آن است كه نخستين قنات ها در محدوده ی فرهنگی ايران ظاهر شده اند و انگيزه ی اصلی از حفر قنات، باور و فرهنگ يك جانشينی و توسعه ی كشاورزی و آبادی بوده است به طوری كه اين صنعت در ميان ترك های شرقی و اعراب كه فرهنگ كوچ نشينی داشته اند رونق نيافته است».
گوبلو ده ها صفحه از كتاب خود را به بررسی صادر شدن فن قنات از ايران به ديگر كشورهای شرق و غرب و غيره اختصاص داده است اما برای جلوگيری از طولانی شدن مقاله فقط به ذكر نكات زير كه در واقع نتيجه گيری كوچكی از نوشته های مهم اين دانشمند فرانسوی است اكتفا می شود: اين دانشمند در نتيجه ی سال ها تحقيق و نيز سفر به كشورهای مختلف و هم چنين استفاده از صدها منبع، معتقد است كه خاستگاه اصلی قنات ناحيه ی آذربایجان غربی ايران و ارمنستان فعلی در منطقه ی معادن سرب اين نواحی می باشد و اين فن دست یابی به آب زیرزمینی، در محيط فرهنگی ايران در اوائل هزاره ی اول قبل از ميلاد مسيح، اختراح شد و سپس به سرعت در ديگر نقاط كشور و در خارج از آن رواج يافت اين فن دست يابی به آب زيرزمينی در سال های ٨٠٠ قبل از ميلاد به وسيله ی كشاورزان در داخل فلات ايران رواج پيدا كرد و از آن جا به ساير نقاط جهان گسترش يافت.
به عنوان مثال حدود ٥٠٠ سال قبل از ميلاد مسيح ايرانيان، آموزش فن حفر قنات را به مصر و حدود ٧٥٠ ميلادی مسلمانان بنی اميه اين فن را از آن جا به اسپانيا منتقل كردند و سپس از آن جا به مراكش منتقل شد و حدود سال ١٥٢٠ ميلادی به آمريكا به ويژه منطقه ی لس آنجلس فعلی، انتقال يافت (به موجب بررسی ها، آب لس آنجلس آمريكا ابتدا به وسيله ی قنات تأمين می شده است) و در سال ١٥٤٠ ميلادی به ناحيه ی پی كارد شيلی منتقل شده است. بررسی های گوبلو ثابت می كند كه سيستم قنات تازه در سال ١٧٨٠ يعنی در حدود ٢٢٥ سال قبل به چين شرقی (ناحيه تورفان) رسيده است.
کد:
http://www.aftabir.com/
این مطلب آخرین بار توسط Aliabadi در جمعه 24 تیر 1390 - 05:18 ، و در مجموع 1 بار ویرایش شده است.
طولانی‌ترين کاريز جهان و عميق‌ترين مادرچاه در شهرستان گناباد قرار دارد که تاريخ کندن آن به دوره هخامنشي و يا قبل از آن می‌رسد. ايرانيان باستان در چندين هزار سال قبل دست به اين ابتکار جديد زده و آن را کاريز يا کهريز نام نهادند. با اين اختراع که در نوع خود در جهان تاکنون بی‌نظير بوده است، می‌توان مقدار قابل توجهی از آبهای زيرزمينی را جمع آوری کرد و به سطح زمين رساند، که همانند چشمه‌های طبيعی، آب آن در تمام طول سال بدون هيچ کمکی از درون زمين به سطح آن(زمين) جاری گردد. کاريز که توسط مقنيان ايرانی اختراع شده، هزاران سال قدمت دارد. قدمت بسياری از کاريزهای ايران، از پنج-شش هزار سال متجاوز است و عمری برابر با تاريخ کهن ايران دارد. با وجود اين که چندبن هزار سال از اختراع آن می‌گذرد، با اين وجود هنوز هم اين روش استفاده از آب، در قسمت مهمی از روستاها و مناطق مسکونی و كشاورزي و دامداري کشور معمول و متداول است و حتی يکی از ارکان اصلی کشت و زرع در نواحی خشک است. اين اختراع که امروزه شهرت جهانی پيدا کرده، بعدها از ايران به بسياری از کشورهای جهان انتقال يافته و مورد استفاده مردم در ديگر نقاط دنيا قرار گرفته‌است.
گوبلو معتقد است که کاريز، ابتدا يک فن آبياری نبوده، بلکه به طور کامل از تکنيک معدن نشأت گرفته و منظور از احداث آن جمع‌آوری آبهای زيرزمينی مزاحم (زه آبها) به هنگام حفر معادن بوده‌است.... ترديدی نيست که در گستره فرهنگی ايران، از معادن «مس» و احتمالاً «روي» موجود در كوه هاي زاگرس، در هزاره دوم قبل از ميلاد مسيح بهره‌برداری شده‌است.
کد:
http://fa.wikipedia.org/wiki
این مطلب آخرین بار توسط Aliabadi در جمعه 24 تیر 1390 - 05:19 ، و در مجموع 1 بار ویرایش شده است.
يكي از كتابهاي بسيار مفيدي است كه در مورد آب و آب رساني در باره ساوه نوشته شده است. بنده براي يافتن اين كتاب تلاش زيادي كردم اما توفيق حاصل نشد تا اطلاعات جزئي وخلاصه اي جامع اي از اين كتاب را در اختيار دوستان وخوانندگان عزيز قرار دهم. اگر دوستان به اين كتاب دسترسي دارند، بسيار ممنون خواهم شد خلاصه اي از تاريخچه ابرساني در شهر ساوه را در اينجا براي ما نقل فرمايند تا با جزئيات تاريخي پديده ابرساني و كاريز سازي( قنات سازي) در شهر قديمي ساوه و روستا هاي اطرافش بيشتر آشنا شويم. زيرا كاريز سازي (قنات سازي ) بخش مهمي از فعاليت آبرساني در تاريخ ساوه را تشكيل ميدهد.
ايرانيان قديم در ساخت نهرها و كانال های آبياری دقت بسيار مبذول داشته اند و اگر مسير آب سست و آبكش می نمود، كف نهرها را آجر فرش كرده اند و ملات يا آهك آب بند به كار بردهاند. صنعت سدسازی در دوران ساسانيان، به ويژه در دوره سلطنت شاپور اول رونق گرفت. عمرسدهايی كه از اين دوره به جای مانده است بين 1300 تا 1700 سال می باشد. از جمله ابنيه مهم مربوط به اين دوران ، می توان به بند ميزان در شوشترو پل بند شوشتر به طول 500 متر و دارای 40 دهانه اشاره نمود. بند امير از آثار دوران آل بويه می باشد كه در 35 كيلومتری شمال شيراز واقع شده و عمر آن به 1000 سال می رسد. بند امير ، بندی سه منظوره، آبياری، پل و آسياب بوده كه همچنان داير است. در اواخر قرن وسطی ، در عصر صفويه (870-1100 هجری) عصر جديدی كه در زمينه كنترل و مهندسی آب آغاز شد. مقارن همين دوره بود كه بندها و پل های مشهد و اصفهان بنا گرديد و بندهای انحرافی و مخزنی بزرگ احداث گرديد كه بعضی از آنها تا امروز پابرجا مانده است. از ميان چهل و چهار سد تاريخی جهان تا قرن هيجدم سه سد شادروان (قرن سوم ميلادی) كبار و ساوه در ايران وجود داشته و نه سد در اروپا بر پا شده است.
شما نمی توانید در این بخش موضوع جدید پست کنید شما نمی توانید در این بخش به موضوعها پاسخ دهید شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش ویرایش کنید شما نمی توانید موضوع های خودتان را در این بخش حذف کنید شما نمی توانید در این بخش رای دهید شما نمیتوانید به نوشته های خود فایلی پیوست نمایید شما نمیتوانید فایلهای پیوست این انجمن را دریافت نمایید
.gif){kind=icon}
