زیرا..... چی آقا ؟!

من حاضرم به شمام عکس امانت بدم به شرطی که شرکت کنید و اون لیوانو از مدیر بگیرید.
اگرم از توبیخ شدن میترسید حاضرم بیام کنارتون بایستم و دوربینو با تنظیمات لازم و سوژه انتخابی بهتون بدم تا خودتون شاتر بزنید. این مدلی دیگه وجدان همه آسوده ست.

تلنگر جان منظورم شما هم هستید. و البته که جای رضوانه عزیزم هم خالیست.

با عرض معذرت اجازه میخوام یه ضرب المثل عامیانه بکار ببرم و بعد حرفم رو با استناد به اون بگم.

قدیمی ها گفتن:یدونه نون بربری , من بخورم یا اکبری!

حالا حکایت ماست و این یدونه لیوان و خب طبیعی ی که وسیله ی به این زیبایی با کارایی بالا خصوصا که یادآور مکانی ست که مدت ها درش زندگی کردیم برامون جذاب باشه.

بقول خانم تلنگر یه چیزی هست به اسم...! مراسم تودیع با اهدای یادبود . فکر کنم عادلانه تر باشه تا به جای اینکه رقابت بین دوستان پیش بیاد رفاقت ها باقی بمونه به شرطی که ...!

بشرطی که آقای مدیر یه مراسم تودیع بگیرن همونطور که مراسم تولد سانا رو گرفتن و بهمون هدیه و یادبود هم دادن در آخرین دیدار هم نفری یک لیوان (با ملاحظه ایشون جهت انصراف از تی شرت ) به اهالی سانا بدند که کامشون شیرین بشه از دوندگی ها و شب بیداری ها و تلاشها و تقلاها. (مراسم تودیع هم شام و ناهار نداره)

و وقتی هم که انسان در راه های صواب دچار موانع میشه مجبوره از طرق ناصواب طی طریق کنه...منظورم این هست که به هم عکس میرسونیم تا تو مسابقه و تصاحب اون یدونه لیوان شرکت کنیم.

باز یه ضرب المثل دیگه هم میگه: لعنت بر زبونی که بی موقع باز بشه. ( خواهشا لعنتم نکنید.... چون وصف العیش نصف العیش)