Savehsara - ساوه سرا Forums-viewtopic-بهار،نیلوفر تالاب گیتی

jalalfirozi

دیوارهای بلند و آدم های کوچک، میزهای بزرگ و قلب های حقیر، ماشین های سریع و آدم های کند، تمدن و آدم های بی فرهنگ و ... همه اینها چیزیه که زلف روستا رو به دل من گره میزنه. روستایی که برای خودش بهشته.

این مطلب هم تقدیم به روستا و اهلش

بهار، نیلوفر تالاب گیتی

قسمت شد تا بهار امسال هم بعد از مدتی، دوباره به روستایمان برویم. واقعا که طبیعت در راه کمال بود و هست. هنوز از شقایق ها خبری نبود اما کمال هایی بود که ناکاستی ها را پوشش دهد. از صدای خروش رودخانه تا شکوفه های سپید و صورتی درختهای بادام که هر گاه نسیمی بوزد، رقص کنان در هوا برمی خیزند. دیگران را نمی دانم اما طبیعت و روستا صیقل روح و جان من است. هر جا چشم می انداختم می گفتم "عجب طبیبعتی، طبیعت رو نگاه" که تکرار این جمله ام کمی همراهانم را آزار می داد! این نوشته توشه ای کوچک و یکانی از هزار طبیعت و روستایمان است. جایی که روح به بلندای خود می رسد و چشم از دیدنش بارانی می شود و قلب با آهنگ آن دم می گیرد و کالبد مادی به آسمان پر می کشد.
***
... و نرم نرمک نو عروس فصلها گامی دگر بر گیتی نهد. سرمست و خرامان و پای کوبان گام بر خاک و خاشاک گذارد و رد پای سبزش را بر رویشان کشد تا اندک اندک، عرصه ای سبز بر چشم آید. و دست رنگارنگش را گاه بر این شاخه کشد و گاه آن شاخه و چنین کند که رنگین کمانی از شور و شعف بر شاخه ها نشیند. و به هزار ناز و نعمت از این دشت به آن دشت کند و دامان دشت را به عطر دامانش آغشته سازد تا آنگاه که به دنبال بهار گام در دشتی نهی، مالامال مملوء از عطر خوش گلهای بهاری شوی. و چنین ترنم عشق سر دهد تا اگر بلبلی درسِ خواندن از یاد برده است بر کلاس درس حاضر شود. از این جوی به آن جوی کند که دیگر ترسی برای پرواز پروانه ها نباشد. پروانه ها یی که به جشن دیدن اولین بهار عمرشان نشسته آند و با آن پای می کوبند و بال می زنند. به رفاقت نسیم نشیند و همگام او شود آنگاه که قاصدکی قصد پرواز کند و بالی ندارد. دست در دست او نهد و به آرامی او را ز جای برخیزاند و رسم پرواز بیاموزدش.

و بهار می آید. بهاری که رخوت و جان مردگی از طبیعت بگیرد و همت و سبزینگی ارمغانش کند. و بموجبش جانی دیگر بر تن طبیعت اندازد . و چنان به مهارت به دانه ها برپا دهد که گویی به سحر، ز تن پیر، برنایی را برون ساخته.
***
ای کاش بهارم روستا بود تا هر صبح به نزد درختان بادام می رفتم و یکان یکانشان را طواف می کردم و به شبنم چشمهایم ، غبار از گلبرگهایشان می زدودم. ای کاش همچو گلبرگهای شکوفه ها بودم تا آن هنگام که نسیمی رسید، دست در دستش نهم و پای کوبان و سرمست همراهش شوم. حسرت از آنکه به روستا نیستم تا دست در دست سبزه زارها دهم و به اتفاق با ذکر حق از جای برخیزیم و طریق خورشید پیشه کنیم.
و دیدگانم هیچگاه سیراب بهار نمی شود که درس خروشش را از رودها، سکوتش از نسیم و اراده و ایمانش از علفها آموختم. و درس زندگانی از موری که به بهانه بهار زیر سنگی بزرگ روزی نو را رقم می زند. باشد که نور خورشید ببیند.
***
و خدای عز و جل گویی مکتب حکمتی را بر زمینیان گشوده است و به یک اشارت خود از خاک مرده رنگین کمان هزار رنگی برون سازد که بشر در یکان آن از عجز گوید.
به بهانه بهار گام به طبیعت می گذارم تا رستاخیز آن ببینم. آنگاه که باری چشم از مزرعه برداریم و چشمی دیگر باز کنیم و خود را به جهانی دیگر ببینیم. آنگاه که خدای توانگر از خاکی که کس زارعش نبوده، هزار هزار زینت برون سازد. برون سازد که عبرتی باشد بر چگونگی رستاخیز. و آنگاه که بهار می آید و از مور تا باز آسمان برمی خیزند و آدمی هنوز در خواب است. بهار، نیلوفر تالاب گیتی.