Savehsara - ساوه سرا Forums-viewtopic-ب مثل بستنی، م مثل مدیر

jalalfirozi

یک سال پیش یک پیمانکاری در یکی از ادارات بود که آن را برداشتم. امضا مثنوی هفتاد من که جای خود. اما وقتی کار تمام شد؛ "ده درصد قرار داد پیش ما به عنوان حسن انجام کار می مونه. برو یکسال بعد بیا بگیر."
البته این منهای یک ده درصد دیگر کار بود که به عنوان چک تضمین و در اول قرار داد گرفته بودن که برای گرفتن آن هم جمله بالا را به ذهن بنده کپی نمودند.

بیش از یک سال گذشت و برای زنده کردن پول عازم اداره شدیم.
دفعه اول : حسابدار کلافه، دنبال یک سند می گردد. سعی می کند با یک عدد ماشین حساب، حساب ناجور را صحیح نشان بده. با خودم گفتم اینها در شرایط عادی شیرین می زنند، حالا که وضعیت لاجور است.
دفعه دوم: فرم دریافت حسن انجام کار را از حسابدار می گیرم و توضیحات لازم را برای پر کردن برگه می دهد. بعلاوه افراد امضا طلایی ای که اگر امضاشان پای برگه نباشد، دودمان اینجانب دودی می شود. یعنی دود میکند و به هوا می رود و بنده اگر پشت گوشم را دیدم، بقیه پول را هم می بینم. برگه را پر می کنم و به اتاق مسئول شماره یک می روم. "آقای فلانی رفتند اراک. برگتون رو بگذارید اینجا اومدن می دیم امضا کنن" با تیکه "این هم وضع مدیریت کشور" به کسی که می شناختمش، راهی راهم شدم
اون روز هم به حالت احسن الجمال مالیده شد!
دفعه سوم: برگه را که امضا مسئول مورد نظر چون نگینی در آن نور افشانی می کند و خاطر هر چه خورشید و ستاره است را کم کرده، به دستم می دهند. فرد بعدی رئیس اداره است. "آقای رئیس نیستند. فکر نکنیم امروز دیگه بیاد. ببین اگه معاونش امضا می کنه ، بعدش ببر پیش آقای فلان که ... " به نزد آقای معاون رفتیم البته در اتاق همکارش رفتیم. اما گویا خلوتشان را به هم زدیم و در خاطره گویی شان خلل ایجاد کردیم. " نه نمی شه. حسن انجام کار رو خود رئیس باید امضا کنه. راستی الان شما کجار می کنی" این جمله ایشون بود. البته همکار ایشون هم این سوال رو پرسیدند" الان ماهی پونصد هزار تومن درمیاری"
آن مراجعه به اداره هم به ناچار به مالش ( منظور مالیده شدن است ) ختم شد.
دفعه چهارم: دفعه چهارم هنوز اتفاق نیفتاده است.
البته آن تجربه، کافی شاپی بود که در تهیه قهوه بی نظیر بود. قهوه ای با وجود تلخی اش، خاطر خواه فراوانی دارد. ضمن اینکه مبلغی را هم به اداره بیمه واریز کردم که هیچوقت متوجه نشدم که چرا واریز کردم. کلی دعایشان کردم.
این چند خط بالا یک خاطره واقعی از خودم بود که هنوز هم داغ است. یک خاطره تلخ از کار با کارمندان دولتی یک ادره. خاطره ای به چشمم هم خواب کارمند را دیدم و هم شعر خوانی شان را برای هم و هم بحث هایشان در مورد مسایل روز. مسایلی مثل لبنیات و فوایدش، خواص نوشیدنی ها، سرمایه حساب شدن خانه یا نشدن، فوتبال بازی کردن به معنای واقعی کلمه با استفاده از... . بماند. راست باید گفت اما هر راست نشاید گفت.

مشکل عظیمی که ادارات دولتی ما از ان رنج می بردند و به عقیده بنده ،قریب به یقین علت ناکارآمدی ادارات همین گزینه است، مشکل وسیع بودن آنها است.
گفته می شود در کشور فرانسه شرکتی بنام میشلند وجود دارد که فروش لاستیک آن از فروش نفت ایران بیشتر است. با این حال انتظار می رود که اتاق مدیرانش، چنانی باشد که در خیال هم نتوان به آن رسید. اما اینچنین نیست. اتاق مدیران آن شرکت، پارتیشن بندی است. بله پارتیشن بندی. آن هم در فضایی کوچک و در کنار هم که با هم در ارتباط باشند. نه مثل اتاق مدیران ایرانی که میزشان از چوب آبنوش است و تابلو فرشی چند میلیونی در آن چشمک می زند و فرشی انداخته شده که یک وجب پرز دارد و یک ال سی دی و ...

ادارات دولتی ما گیر یک امضا هستند. چرا باید ساعات یک ارباب رجوع در پشت دربهای جلسه ضایع شود که مدیر بیاید و تنها یک امضا بزند. آیا وقت مدیر این مقدار حقیر است که بیاید و یک امضا به یک برگه بزند. البته شاید هم چنین باشد. شاید هم مدیریت یعنی امضا کردن و امضا دادن.
سوال این است که دولت چه مقدار مدیران ادارات را موظف کرده تا در طول سال ایده برای شکوفایی سازمانشان بدهند. آیا دولت مدیران را به مصوبات جلساتشان می شناسد. اگر بلی که فایده این جلسات چه بوده و چه هست. چند سال است که این جلسات برقرار است؟ چند سال است که این جلسات به منظور رفاه ارباب رجوعان شدت می گیرد؟ چند سال است که ارباب رجوعان در رفاهند؟
سیستم امضا باید به گونه ای طراحی کرد که یک سیستم امنیتی باشد نه یک سیستم اتلاف کننده زمان. اگر بناست که امضایی باشد و از همه مهمتر اینکه به دست مدیریت باشد، باید هاد ترین مسائل باشد. اگر سیستم امضا برای تسهیل کار ارباب رجوعان است که پاسخگو نیست. پس یا باید اصلاح شود و یا برچیده شود.
ماکس وبر در بروکراسی خود می گوید:
1- تقسیم کار بر اساس تخصص صورت گیرد
2- سلسه مراتب مشخص شود که چه کسی از چه کسی دستور گیرد که اخلالی بوجود نیاید
3- تعیین کار شغلی صورت گیرد که افراد بر اساس استحقاق و شرایطشان ترقی کنند. نه پارتی شان
4- ضابطه بجای رابطه باشد
5- تصمیم گیری که تصمیمات در جهت منافع جمعی باشد نه منافع فردی

این بروکراسی که به اسم آن روزی صد مرتبه تن وبر را در گور می رسانیم، مگر جز رنج و زحمت هم ارمغانی داشته. همین است که بروکراسی را در کشورهای توسعه یافته، سازمانهای بزرگ معنا میکنیم و در ایران ، کاغذ بازی و تشریفات اضافی