ماه گذشته بود که یکی از اساتید دانشگاه که به نظر می‌رسید پرس‌وجو کرده تا به من رسیده، تماس گرفت و با خیالی راحت و با عجله می‌گفت: فلانی! من قصد دارم یک سایت راه‌اندازی کنم که جایی برای اعلام و ثبت‌نام در سمینارهای سراسر جهان باشد. فقط زودتر دست به کار شو، چون این سایت باید تا هفته دیگر راه‌اندازی شود. و گفت: من طرح کلی سایت و بخش‌هایی که مد نظر ماست را ایمیل می‌کنم، شما شروع به کار کن.
خلاصه، من با توجه به رودربایستی‌ای که داشتم نتوانستم رد کنم. گفتم شما ایمیل بزن، من بررسی می‌کنم و نتیجه را اعلام می‌کنم.
وقتی طرح چند ده صفحه‌ای ایشان را دیدم، متوجه شدم که ایشان هم مثل بسیاری از افرادی که در ایران جوگیر می‌شوند و فکر می‌کنند راه‌اندازی و اداره‌ی یک کار به سادگی گفتن آن است، کمی جوگیر شده‌اند. یک جواب طولانی برای ایشان ارسال کردم و حقایقی را برای ایشان توضیح دادم:
استاد عزیز، «وب‌سایت» نام قشنگی است که این روزها همه هوس می‌کنند به نحوی یکی از آن را داشته باشند!! اما چیزی که اکثراً از آن غافلند، دشواری‌های اداره‌ی یک وب‌سایت است. یک وب‌سایت پویا که بخواهد به صورت روزانه آپدیت شود به یک تیم اداره کننده نیاز دارد. اگر حتی شما این تیم را در اختیار داشته باشید، اینطور نیست که به یک طراح بگویید وب‌سایت شما را طراحی کند و بعد از کار، مبلغی بدهید و تمام!
طراح وب‌سایت باید هر لحظه در دسترس باشد، هر روز ممکن است سایت با مشکلات فنی مواجه شود و یا نیاز به افزودن ماژول‌هایی باشد که بدون حضور طراح، این کار ناممکن خواهد بود.
بنابراین، تصور نکنید من وب‌سایت شما را که طراحی کردم، دیگر کار تمام شده است!
در این دنیای پویای اینترنت که هر لحظه وب‌سایت‌هایی با امکانات فراتر از حد تصور مثل یک قارچ، می‌رویند، بدون وجود یک تیم و بدون کار تمام وقت بر روی وب‌سایت فکر پیشرفت و سرمایه‌گذاری روی سایت را از ذهن، دور کنید!
هم حرف من منطقی بود و هم استاد مذکور. بنابراین رؤیایی که در ذهن از یک وب‌سایت ساخته بود با ذکر واقعیات از بین رفت و از این کار منصرف شدند.
و اما، یکی از دوستان، چندی پیش خبر داد که یکی از مراکز فعال ورزشی ساوه اعلام کرده است که رادیوی اینترنتی ورزشی راه‌اندازی کرده است! کاملاً متعجب شدم! این لقمه به نظرم بسیار بزرگ‌تر از حد ساوه و مرکز مذکور می‌نمود!
با یک جستجوی ساده (نتایج جستجو) متوحه شدم که بیش از ده سایت خبری ایران (مثل ایرنا، ایسنا، اعتماد و ...) خیلی سریع این خبر را منتشر کرده‌اند! جالب است که برخی از این سایت‌ها، بدون اینکه حتی بدانند رادیوی اینترنتی چیست و حداقل یک بار آدرس سایت را وارد کنند و آن را تست کنند، فقط نوشته بودند که چنین جریانی اتفاق افتاده و هیچ آدرس و یا لینکی در خبر وجود نداشت. (از این لحاظ خیلی به حال خبرگزاری‌هایمان افسوس خوردم! بسیاری از خبرگزاری‌های نوپای ما فقط کافی‌ست یک جمله قشنگ از دهان یک نفر که کمی مشهورتر از بقیه است بشنوند! و خبری درباره‌اش بنویسند که چیزی نوشته باشند!)
خلاصه، از طریق یکی از خبرگزاری‌ها بالاخره به آدرس مربوط به این رادیوی اینترنتی ورزشی رسیدم.
جالب است که سایتی همچون iranseda.ir که رادیوی رسمی ایران است موفق به تأمین برنامه‌های زنده برای این رادیو نشده است و به نوعی فقط یک خبرگزاری صوتی به حساب می‌آید که به جای نوشتن متن، آن را می‌خواند، صدا را ضبط می‌کند و روی وب‌سایت آپلود می‌کند نه اینکه همچون یک رادیو، برنامه داشته باشد. حالا چطور می‌شد که یک مرکز در ساوه اعلام کند که رادیوی اینترنتی راه‌اندازی کرده است؟
واضح بود که چه خبری در این رادیو خواهد بود. با کلیک روی لینک پخش صدا، شاهد بودم یک کلیپ درباره‌ی باشگاه شن‌سا با موزیک افتضاحی که فکر می‌کنم غربی‌ها هم آن را از نظر روانی و فرهنگی تأیید نمی‌کنند شروع به پخش شدن کرد. کلیپ که تمام شد، کار رادیو هم خاتمه یافت. چند بار طی ساعات مختلف روز امتحان کردم و همچنان همان موسیقی تند و شعرهایی در وصف عشق و عاشق(!) پخش می‌شد.
به هر حال، قصد ندارم این کار را بی‌ارزش کنم، اما گلایه‌ام از این است که ما به چه حقی با الفاظ بازی می‌کنیم و از این طریق، اعتماد کاربران و مردم را به این مفاهیم و امکانات از بین می‌بریم؟
مگر راه‌اندازی یک رادیوی اینترنتی شوخی‌ست که به محض اینکه جوگیر شدیم سریعاً یک وب‌سایت را سرهم کنیم و یک کلیپ را پخش کنیم و به نام رادیوی اینترنتی آن را تبلیغ کنیم؟
اگر اینطور بود که الان اینترنت پر بود از رادیوهای اینترنتی!
به این ترتیب و بعد از اینکه کاربران، آن را یک بار تست کردند و مشاهده کردند که به نوعی، سر کار هستند، دیگر به هیچ خبری درباره‌ی رادیوی اینترنتی اعتماد نخواهند کرد و آن را همچون آنچه تاکنون دیده‌اند یک کلیپ مسخره می‌دانند که مدام تکرار می‌شود!!
به شخصه تا کنون پیشنهاد راه‌اندازی وب‌سایت‌های متعددی را به خاطر این جمله رد کرده‌ام: فلانی! فقط یک صفحه طراحی کن بگذار روی وب که ما اعلام کنیم وب‌سایت طراحی کرده‌ایم!!! و در گزارشات به مقامات بالا آن را درج کنیم!
معتقدم طراحی این نوع وب‌سایت‌ها فقط لطمه به حیثیت طراحان وب ایرانی است.
امیدوارم دوستان ما در سازمان‌ها و مراکز مختلف کمی دور اندیش باشند. گاهی اوقات تبلیغ یک محصول بی‌ارزش، یک ضدتبلیغ برای آن مرکز و حتی یک گروه عظیم از مؤسسات و مراکز می‌شود.
/حمید رضا نیرومند
پی‌نوشت: از ارائه لینک به صفحه مربوط به این رادیو معذوریم. از طریق نتایج جستجو می‌توانید به آن برسید.
