Savehsara

abbasbehnam

آنهایی که ( از ایران ) رفته اند ، ایمیلشان را در حسرت ِ نامه از آنهایی که مانده اند باز می کنند و از اینکه هیچ نامه ای ندارند کلافه می شوند .
آنهایی که ( در ایران ) مانده اند هر روز ایمیلشان را چک می کنند و از اینکه نامه ای از آنهایی که رفته اند ندارند ، کفرشان در میاید .
آنها که رفته اند همانطور که دارند یک غذای فوری درست می کنند تا تنهایی بخورند ، در این خیالند که آنهایی که مانده اند الان دارند دور هم دیزی یا قورمه سبزی با برنج زعفرانی می خورند و جمعشان جمع است .
آنها که مانده اند، همانطور که دارند یک غذای سر دستی می پزند، تجسم می کنند آنها که رفته اند الان با دوستان جدیدشان گل می گویند و گل میشنوند و از ان غذاهایی می خورند که توی کتاب های آشپزی عکسش هست .
آنها که رفته اند ، فکر می کنند آنهایی که مانده اند دائم با هم به گردش میروند . . . دربند ، لواسان ، بام تهران و درکه و . . . و آنها را که آن گوشه دنیاتک افتاده اند ، فراموش کرده اند .
آنها که مانده اند ، تصور می کنند آنها که رفته اند ، هرشب به بار و دیسکو می روند و خوش می گذرانند و آنهایی را که توی این جهنم گیر افتاده اند فراموش کرده اند .
آنهایی که رفته اند دلشان لک زده بجای آن مشروب ها که چندان باب طبعشان نیست ، یک چای دم کرده سماوری حسابی بخورند .
آنهایی که مانده اند آرزو به دل شده اند که برای یکبار هم که شده بروند داخل مغازه ای و بی دغدغه و نگرانی ، مشروب سفارش بدهند .
آنها که مانده اند بر این باورند که آنهایی که رفته اند دیگر حق اظهار نظر ندارند و فوری قلم برداشته و اسم شان را خط می زنند .
آنها که رفته اند ، با شوق و ذوق بیانیه امضا می کنند و می خواهند خودشان را به جریان سیاسی کشوری که تویش نیستند ، ملحق کنند .
آنها که مانده اند در حسرت بی بی سی و صدای آمریکای بدون پارازیت ، و اینترنت بدون فیلتر و رسانه های تماماً دولتی کلافه می شوند .
آنها که رفته اند پای اینترنت پر سرعت ، دنبال فوتبال شبکه 3 با گزارش عادل یا سریالهای داخلی و با کلام پارسی و فضاهایی ایرانی هستند .
آنها که مانده اند ، در ذهنشان از آن طرف ، مدینه فاضله می سازند .
آنها که رفته اند ، به خاک گرفتن خاطراتشان در سرزمین مادری ، حسرت میخورند .
و بالاخره: آنهایی که مانده اند می خواهند بروند . . . آنهایی که رفته اند می خواهند بر گردند . . . اما . . . هم آنهایی که رفته اند و هم آنهایی که مانده اند در یک چیز مشترکند : احساس تنهایی . . .