Savehsara

jalalfirozi

شخصیت و شخصیت پردازی
آنچه که تا به حال می گفتیم، عموما پیرامون داستان بود. حالا می خواهیم چند جلسه ای را بیشتر دقیق داستان شویم .

کراکتر:
هر داستانی که خلق می شود، عناصر تشکیل دهنده اش یکی – یا ادغامی- از موارد زیر است:
1- انسانها
2- حیوانات
3- اشیا
به عبارتی ما داستان را یا از زبان انسان پیش می بریم یا حیوان و یا نهایتا از زبان شیء. به این عناصر کراکتر می گویند. یعنی عنصری که داستان را پیش می برد و فعل و انفعالات داستان با آن در ارتباط است.
کراکترها به دو دسته تقسیم می شوند : الف ) شخصیت ب) تیپ
الف ) شخصیت :
شخصیت، به کراکتری گفته می شود که دارای مجموعه ای از صفات و ویژگی هایی است که به نوعی می توانیم از این صفات و ویژگی ها برای مقایسه افراد استفاده کنیم. به عبارتی می توان گفت که صحبت کردن از شخصیت، صحبت کردن از ابعاد گوناگون است نه یکی – دو بعد.به معمول کراکترهایی که در داستان – به غیر از مینی مال- ظاهر می شوند، شخصیت می گویند مگر اندک دسته ای که تیپیک هستند.
شخصیت پردازی :
شخصیت پردازی در داستان عبارت است از خلق و ساختن کراکتری که دارای چند بعد است و از پیچیدگی درون برخوردار است. نکته بسیار مهم در شخصیت پردازی اینکه در داستان های امروزی – و بویژه داستانهای مدرن – بجای آنکه در شخصیت پردازی بگویند که فلانی مهربان است، نشان می دهند که او مهربان است. ( پایبندی بیشتر به اصل اول داستان نویسی مبنی بر "نگو نشان بده" )
شخصیت ها در داستان به سه دسته تقسیم می شوند :
1- شخصیتهای اصلی (روشن ) :
کنش و واکنش داستان مستقیما با آنها در ارتباط است. در واقع نقش اول داستان را این کراکترها بازی می کنند و موضوع داستان، حول این کراکتر ها می گردد.به سخنی دیگر، ماهیت اصلی داستان با وجود این شخصیت ها گره خورده است و در صورت حذف این شخصیت ها، داستان از هم فرو می پاشد.از ویژگی های شخصیت های اصلی این است که هم قابل تغییرند و هم غافلگیر کننده. قابل تغییرند زیرا این توان را دارند که اطلاعات را از محیط شان بگیرند و در مورد آنها تامل کنند و نهایتا تصمیم بگیرند. و توان غافلگیری را دارند زیرا تمام ابعاد وجودی شان برای خواننده رو نیست.البته در شخصیت پردازی باید دقت کرد که زمینه "تغییر" و "غافلگیری" باید مهیا باشد. یعنی شخصیت در فضایی قرار گیرد که خواننده قبولش داشته باشد. و اصطلاخا ره صد ساله را یک شبه نرود.
2- شخصیتهای فرعی ( خاکستری ) :
معمولا به طور غیر مستقیم در ارتباط با داستان اند و گه گاه در کنار شخصیت های اصلی قرار می گیرند. حضورشان در داستان رنگ دارد اما پررنگ نیست از این رو تعداد کمتری دیالوگ و صحنه نصیبشان می شود. و همچنین اینکه شخصیت های فرعی داستان را پیش نمی برند، بلکه به پیشرفت داستان در کنار شخصیت های اصلی کمک می کنند. در واقع اینکه در صورت حذف شخصیت های فرعی، داستان دچار بحران نمی شود اما کمبودهایی در آن دیده می شود که رفع آن کمک می کند تا داستان به کمال نزدیک شود.
3- شخصیت های سیاهی لشکر (تاریکی ) :
در مورد سیاهی لشکر ها باید گفت که آنقدر از ابعاد وجودی شان برای خواننده مجهول است که تقریبا می توان گفت که خواننده هیچ چیز از آنها نمی داند. مگر آنکه اطلاعاتی بسیار کلی بدست آورد. این نوع شخصیت معمولا برای تکمیل صحنه در داستان ظهور پیدا می کنند. هر چند که شاید در نگاه اول زاید به چشم بیایند ولی اگر بصورت گذرا معرفی شوند و نویسنده نیروی خود را صرف معرفی آنان نکند، به پیکره داستان لطمه نمی زنند. سیاهی لشگر ها حتی می توانند بدون دیالوگ بوده و در داستان هم تنها اشاره ای کوچک به آنها شده باشد اما همانطور که گفته شدف برای تکمیل صحنه کاربرد دارند مثل همسایگان یک خانوده در یک مجتمع بزرگ، مجموع سربازان در یک نبرد، اهالی محل، تماشاچیانی که برای دیدن مسابقه حاضر می شوند. مردمی که در حال رفت و آمد در خیابان اند. همانطور که ملاحضه می کنید اگر مبنا باشد که با مثالهای فوق، داستانی خلق شود، هیچگاه نمی توان برای تکمیل صحنه به بررسی ویژگی تمام افراد در صحنه پرداخت. بنا براین اینجاست که "شخصیت سیاهی لشکر" ظهور پیدا می کند و نویسنده را از قصه سرایی نجات می دهد!

ادامه دارد