Savehsara

atishpare

پیش از اینها فكر می كردم خدا خانه ای دارد كنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها خشتی از الماس خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج وبلور بر سر تختی نشسته با غرور

ماه برق كوچكی از تاج او هر ستاره، پولكی از تاج او

اطلس پیراهن او، آسمان نقش روی دامن او، كهكشان

رعد وبرق شب، طنین خنده اش سیل وطوفان، نعره توفنده اش

دكمه ی پیراهن او، آفتا ب برق تیغ خنجر او ماهتاب

هیچ كس از جای او آگاه نیست هیچ كس را در حضورش راه نیست

پیش از اینها خاطرم دلگیر بود از خدا در ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین خانه اش در آسمان،دور از زمین

بود، اما در میان ما نبود مهربان وساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم، ازخود، ازخدا از زمین، از آسمان، از ابرها

زود می گفتند : این كار خداست پرس وجو از كار او كاری خطاست

هرچه می پرسی، جوابش آتش است آب اگر خوردی، عذابش آتش است

تا ببندی چشم، كورت می كند تا شدی نزدیك، دورت می كند

كج گشودی دست، سنگت می كند كج نهادی پای، لنگت می كند

با همین قصه، دلم مشغول بود خوابهایم، خواب دیو وغول بود

خواب می دیدم كه غرق آتشم در دهان اژدهای سركشم

در دهان اژدهای خشمگین بر سرم باران گرز آتشین