ارزش غذايي و درماني انگور متجاوز از هزاران سال پيش شناخته شده است. سابقه مصرف اين ميوه به حدود شش هزار سال پيش نزد مصريان مي‌رسد. بعدها اروپاييان از عصاره انگور براي بهبود بيماري‌هاي چشم و پوست بهره گرفتند. رفته رفته كاربرد درماني آن وسيع‌تر شد، به طوري كه از برگ‌هاي آن براي جلوگيري از خونريزي، التهاب و امراضي نظير بواسير استفاده گرديد. انگور نارس براي درمان گلو درد و كشمش براي رفع يبوست توصيه مي‌شد. امروزه انگور تازه براي درمان بسياري امراض نظير سرطان، عفونت چشم، پوست و بيماري‌هاي كليه و كبد تجويز مي‌شود. در اين راستا جالب است بدانيد تحقيقات جديد بيانگر اين موضوع مي‌باشند كه بسياري از خواص درماني انگور بدون شك مرتبط با هسته آن است.
مهم‌ترين ويژگي هسته انگور، خاصيت بالقوه آنتي‌اكسيداني موجود در آن است، به طوري كه خاصيت آنتي‌اكسيداني آن چندين برابر ويتامين C و ويتامين E كه آنتي‌اكسيدان‌هاي بالقوه هستند، در نظر گرفته مي‌شود. آنتي‌اكسيدان‌ها موادي هستند كه راديكال‌هاي آزاد (مواد مضر در بدن) را تخريب مي‌كنند. راديكال‌هاي آزاد در واقع يون‌هاي اكسيژني هستند كه با جذب بعضي الكترون‌ها در سطح سلولي موجب صدمه زدن به DNA سلول و در نهايت تخريب آن مي‌شوند. راديكال‌هاي آزاد به طور طبيعي در بدن توليد مي‌گردند، اما اين روند با افزايش سن، تشديد مي‌شود. همچنين بعضي عوامل محيطي نظير دود سيگار، بعضي داروها، اشعه ماوراءبنفش و آلودگي هوا نيز روند توليد آنها را سرعت مي‌بخشند. در بررسي‌هاي جديد انجام شده، افزايش سطح آنتي‌اكسيدان خون به دنبال تجويز مكمل هسته انگور مشاهده شد. راديكال‌هاي آزاد همچنين در بروز عارضه پيري و مشكلات بسياري از قبيل بيماري‌هاي قلبي و سرطان دخيل هستند. آنتي اكسيدان‌هاي موجود در هسته انگور قادر به خنثي‌سازي تاثير راديكال‌هاي آزاد هستند و از بروز اغلب عوارض آنها جلوگيري مي‌كنند.